Sculpture of Heracles from the Temple of Aphaia / Άγαλμα του Ηρακλή από τον Ναό της Αφαίας

Artifacts
Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Sculpture of Heracles from the Temple of Aphaia, east pediment detail (F. Tronchin) 

Λεπτομέρεια από τα γλυπτά του ναού της Αφαίας, που εκτίθενται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

 Το ιερό της Αφαίας το αναφέρει ο Παυσανίας. Πριν βρεθούν οι επιγραφές, το θεωρούσαν ιερό της Αθηνάς ή του Ηρακλή.

East pediment of the Temple of Aphaia.

The first Trojan war, not the one described by Homer but the war of Heracles against the king of Troy Laomedon is the theme, with Telamon figuring prominently as he fights alongside Heracles against king Laomedon. This pediment is thought to be later than the west pediment and to show a number of features appropriate to the Classical period: the statues show a dynamic posture especially in the case of Athena, chiastic composition, and intricate filling of the space using the legs of fallen combatants to fill the difficult decreasing angles of the pediment. Part of the eastern pediment was destroyed during the Persian Wars, possibly by a thunderbolt. The statues that survived were set up in the sanctuary enclosure, and those that were destroyed, were buried according to the ancient custom. The old composition was replaced by a new one with a scene of a battle, again with Athena at the center

Ο ναός είναι δωρικός περίπτερος, με 12 μονολιθικούς κίονες (εκτός από τρεις που έχουν σπόνδυλους) στις μακρές και 6 στις στενές πλευρές. Στηρίζεται σε κρηπίδα τριών βαθμίδων, έχει πρόδομο και οπισθόδομο με δύο κίονες εν παραστάσι και σηκό που χωρίζεται σε τρία κλίτη που σχηματίζονται με δύο δίτονες κιονοστοιχίες. Η είσοδος βρισκόταν στην ανατολική πλευρά. Η στέγη του ναού είχε κάλυψη από πήλινη κεράμωση κορινθιακού τύπου. Οι διαστάσεις του ναού στο στυλοβάτη είναι 13,77 επί 28,81 μ. και είναι κατασκευασμένος από τοπικό πωρόλιθο.

Ο ναός της Αφαίας ήταν ιδιαίτερα γνωστός από την αρχαιότητα για τα αετώματα, τα οποία κοσμούσαν και τις δύο στενές πλευρές του ναού. Τα γλυπτά των αετωμάτων ήταν πολύχρωμα και ήταν φτιαγμένα από παριανό μάρμαρο, με θεματολογία παρμένη από τον Τρωικό Πόλεμο, στον οποίο συμμετείχαν ντόπιοι πολεμιστές και απόγονοι του βασιλιά του ησιού Αιακού (Αίας ο Τελαμώνιος, Τεύκρος, Αχιλλέας), αλλά και από την πρώτη εκστρατεία εναντίον του Λαομέδοντα της Τροίας με αρχηγό τον Ηρακλή, όπου συμμετείχε ο γιος του Αιακού, Τελαμών. Κεντρική φιγούρα είναι η θεά Αθηνά: στο εσωτερικό του ναού, στο σηκό, φυλασσόταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς, για την προστασία του οποίου προστέθηκαν κιγκλιδώματα τόσο στον πρόναο όσο και στον οπισθόδομο.

Παλαιότερα είχε σχεδιαστεί και κατασκευαστεί άλλο αέτωμα για την ανατολική πλευρά, το οποίο αργότερα αντικαταστάθηκε. Προκύπτει πως παρίστανε ένα μύθο σχετικά με την αρπαγή της Αφαίας από το Δία. Παρομοίως είχε ξεκινήσει και η κατασκευή του αετώματος για τη δυτική πλευρά με θέμα την Αμαζονομαχία. Πριν όμως ολοκληρωθεί η κατασκευή του πάρθηκε απόφαση για το σχεδιασμό και την κατασκευή άλλων αετωμάτων με διαφορετικό θέμα. Ο λόγος θεωρείται κυρίως πολιτικός. Οι Αιγινήτες πρόβαλαν το νησί τους ως πατρίδα του γένους του Αιακού. Κατά τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., όταν η Αίγινα απειλούνταν από τους Αθηναίους, οι Αιγινήτες αποφάσισαν την αλλαγή των αετωμάτων για να τονίσουν την καταγωγή τους από τον Αιακό και τα κατορθώματά τους.

Daughter of Niobe

Artifacts
Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

A daughter of Niobe, falling, struck in the back by an arrow for which she gropes. From a pedimental group taken from Greece to Rome. About 430 BC. Height 1.49 m. (Rome, Terme 72274)

 A daughter of Niobe. She has been struck in the back and stumbles to her knees.

Plaster cast: Height: 1.52m.

Copy of a marble statue.

The statue:

is from the pediment of a building - probably a temple in Greece.

was made about 430 BC.

was found in the Gardens of Sallust in Rome in 1906.

is now in Rome, Museo Nazionale delle Terme, inv. 72 274.

The stolen Caryatid from the south porch of the Erechtheion / Η κλεμμένη Καρυάτιδα

Artifacts
Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

(Για ΕΛΛΗΝΙΚΑ πάτε κάτω)
A Caryatid from the south porch of the Erechtheion. The figure is in London, the best preserved. Those left on the building have now been removed from the polluting atmosphere of Athens to the new museum. About 410 BC. (London 1816,0610.128)

The Ionic order of the Erechtheion offers more contrast with the Ionic of the Archaic period, than does the Doric Parthenon with its predecessors. In the capitals concave channels in the volutes were now the rule where earlier, but for rare and primitive exceptions, they were plump convex. In the Erechtheion capitals there are even double channels, and the usual egg-and-dart between the volutes has a cable pattern above and a floral band (as in Archaic Samos) below. There had been some variety in the bases too, the Erechtheion having a type developed in Attica. The shafts have twenty-four flutes, with flat ridges between, against the Doric twenty with sharp ridges; and the Ionic column as a whole retains its tall slim proportions against the squat Doric, which made it a natural choice for positions where the mass of a Doric colonnade could have looked unbearably heavy. All the carved mouldings of these buildings were painted, some with coloured glass inlays also, and it now seems that even the flat wall surfaces were toned down with a colour wash to reduce the glare of direct sunlight. Add the realistic colouring of the figure sculpture and the difference between what we see today in Athens and in museums and what was seen in antiquity becomes almost impossible to conceive.

A visitor to the Acropolis would have done well to save for the end his inspection of the little Temple of Athena Nike, on the bastion overlooking the entrance. It was a small Ionic building, erected over what had become the traditional position for this shrine, a mirror in miniature of the more elaborate Ionic of the Erechtheion. A low stone balustrade surrounded the sanctuary, and the relief carving upon it offers perfect examples of the statuary style typical of the end of the 5th century, successor to the rather heavy Classical idealism of the Parthenon. Figures of Victory are shown in a frieze leading animals to sacrifice and erecting trophies, attended by Athenas . 

The thin material of their dress is pressed so close to the body that some are virtually nude studies, an effect anticipated in the Parthenon pediments , the transparency and swirl of the drapery lending emphasis to the form of the body, and not either concealing it or having a mass and movement of its own apart from the body beneath. The treatment of dress and of the human body, especially of women, has come a long way during the 5th century.

Το 1801 μία από τις Καρυάτιδες και ο βόρειος κίονας του ανατολικού πρόπυλου μαζί με το υπερκείμενο τμήμα του θριγκού αφαιρέθηκαν από τον Λόρδο Έλγιν με σκοπό την διακόσμηση του μεγάρου του και αργότερα πωλήθηκαν στο Βρετανικό Μουσείο (μαζί με γλυπτά από τα αετώματα και τις ζωφόρους του Παρθενώνα).Ένας θρύλος της εποχής ανέφερε πως κατά τη διάρκεια της νύχτας οι εναπομείνασες πέντε Καρυάτιδες ακουγόταν να θρηνούν για την χαμένη αδελφή τους. Ο Έλγιν, προσπάθησε να αφαιρέσει και μια δεύτερη Καρυάτιδα και όταν προέκυψαν τεχνικές δυσκολίες, προσπάθησε να την κόψει σε κομμάτια. Το γλυπτό θρυμματίστηκε και παρέμειναν τα θραύσματα. Αργότερα ανακατασκευάστηκε ασυντόνιστα με τη χρήση τσιμέντου και μεταλλικών ράβδων. 

Dedication of Nikandre / Άρτεμις της Δήλου

Artifacts

Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Female statue, votive offering of Nikandra to Artemis, discovered on Delos island (today at the National Archeological Museum, Athens).

Mαρμάρινο γυναικείο άγαλμα από τη Δήλο, αφιέρωμα της Nαξίας Nικάνδρης. Γύρω στο 650 π.X. 

Marble female statue, found on Delos, Cyclades, dedication of the Naxian Nikandre

ca. 650 BC.

Female statue of island marble, found on Delos, Cyclades, in the sanctuary of Artemis. One of the earliest life-size statues in stone. It probably represents the goddess Artemis. According to the inscription carved on the garment on the left thigh, the statue was dedicated to Apollo by the Naxian Nikandre. Naxian work, typical of the Daedalic style.Height 1,80 m.

More Γυναικείο άγαλμα από νησιώτικο μάρμαρο. Bρέθηκε στη Δήλο, στο ιερό της Aρτέμιδος. Eίναι ένα από τα αρχαιότερα λίθινα αγάλματα φυσικού μεγέθους από τον ελλαδικό χώρο και παριστάνει πιθανότατα την Άρτεμη. Σύμφωνα με την επιγραφή, που είναι χαραγμένη στο ένδυμα στον αριστερό μηρό της μορφής, το άγαλμα το αφιέρωσε η Nαξία Nικάνδρη στον Aπόλλωνα. Nαξιακό έργο, αντιπροσωπευτικό της δαιδαλικής τεχνοτροπίας.

Ύψος 1,80μ.

Sacred Gate kouros / Κούρος της Ιεράς Πύλης

Artifacts
Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Κούρος της Ιεράς Πύλης, 600–590 π.Χ. Από την περιοχή της Ιεράς Πύλης. Βρίσκεται στο μουσείο Κεραμεικού.
The “Sacred Gate Kouros”, archaic sculpture from the Sacred Gate area in Athens.
In the spring of 2002, during excavations at one of the city gates of ancient Athens, the Sacred Gate in the Kerameikos, surprisingly a startling find was made under the Sacred Road which led from Athens to the sanctuary of Demeter at Eleusis: a cache of Archaic marble sculptures which originally had stood on grave precincts of the Athenian aristocracy, had been destroyed by the Persians in 480 B.C. and buried under the road when the Sacred Gate was erected.
The cache comprised this almost complete statue of a kouros, youth: a work of the first great marble sculptor of Athens, the so-called Dipylon Master (named after a kouros head found in 1916 in the Diplyon gate). Near this amazing sculpture three statues were found: two statues of lions and one of a sphinx.
Archaic Greek sculpture
Early 6th century BC
Athens, Keramikos Museum

Lion of Kea

ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Artifacts
Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Lion of Kea is the leading tourist attraction in Kea. And we do not think anyone leaving the island without having seen the laughing lion. Lion of Kea is an ancient statue that has come to light over the years and it is located a country mile from the center of the village, and reclines regally halfway up a steep slope, smiling at all who come to pay their respects.

Lion of Kea is carved sometimes prior to 600 BCE and it is massive 6 meter long rock, by an unidentified artist from an indefinite period; this powerful but friendly fellow holds his own secret. Lion of Kea lounging near a Grecian hilltop, the ancient stone Lion of Kea is amazing not only for its comparatively good condition, but also for its strangely sunny demeanor.

Lion of Kea is a natural stone slab, and few people say it is created by Acropolis. Alternately recognized as the Lion of Loulis, the beast is a chosen among both tourists and locals who’ve named the lion, “Liontas.” The creature’s ancient existence, if not his odd smile, are thought to be linked to the local mythology. Some legend says; the island of Kea was once home to population of water nymphs whose beauty, long with their lovely island. As this was almost always a recipe for disaster in ancient Greece, then sent a lion to lay waste to the island. The lion statue remembers the fabled kerfuffle to this day.

No one is sure whether the smile on the lion’s face is an intentional feature or just the product of hilarious weathering, but either way, it continues to be a preferred feature on the island it once supposedly destroyed. This smiley stone feline is meant to represent a mythical lion that almost destroyed the island of Kea.

Ancient Greek figurine from Tanagra, Greece, 325 BC / Αρχαίο ελληνικό ειδώλιο από την Τανάγρα, Ελλάδα, 325 π.Χ,

 

Ancient Greek figurine with blue and gilt garment, fan and sun hat from Tanagra, Greece, 325 BC, Altes Museum Berlin, Germany.

Αρχαίο ελληνικό ειδώλιο με μπλε και επίχρυσα ένδυμα και καπέλο από την Τανάγρα, Ελλάδα, 325 π.Χ, Altes Μουσείο, Βερολίνου, Γερμανία.

Ειδώλια αυτού του τύπου εντοπίστηκαν για πρώτη φορά στην Τανάγρα της Βοιωτίας. Ωστόσο είναι πιθανό να κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, γύρω στο 330 π.Χ., και μέχρι τα τέλη του 3ου αι. π.Χ. εμφανίζονται ως προϊόντα πολλών τοπικών εργαστηρίων του ελλαδικού χώρου και της ανατολικής Μεσογείου. Βοιωτικού εργαστηρίου, 325-300 π.Χ.

The Motya Charioteer

Artifacts

Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Widely considered the finest surviving example of early Greek sculpture in the world, the Mozia Charioteer (also known as Giovinetto di Mozia in Italian) was carved 2,500 years ago and demonstrates the virtuosity and creativity attained in the arts of Sicily during the 5th century B.C.

Expertly modeled, the subtle details, such as his pose, his direct outward gaze, the twisting of his body as he places his hand on the hip, reveal he was probably a victorious charioteer; he is also wearing the garment traditionally worn by charioteers. 

The work in question was created between 480 and 470 B.C., some 20 years before the sculptures of the Parthenon frieze, with which it can now for the first time be compared. It is of equal quality, albeit very different: a single, powerfully erotic freestanding sculpture, created not to adorn a temple but to mark a victory at the ancient Olympic Games.

The so-called Motya Charioteer was unearthed in 1979 during archaeological excavations on the island now known as Mozia, off the western coast of Sicily. Normally housed in a small museum there, it has been loaned by Sicily’s cultural authorities for the modern Games in London. Over the next few weeks anyone who happens to be in the city can go and see it, free of charge. Everyone who can, should. It is a unique and extraordinary thing.

The stone figure is slightly larger than life for an ancient Greek, around five feet eleven inches tall. His feet are missing, as are his right arm and hand and his left arm. His left hand remains, pressed into the soft-seeming flesh of his hip, indicating that the arm was originally held jauntily akimbo. There are four bronze nails embedded in the figure’s cranium, which once would have held a laurel wreath of victory.

This detail indicates the probable action of the figure’s missing right arm. He would have been adjusting the wreath on his head, feeling the measure of his triumph (as the Greek athletes shown on Attic vases often do). The expression on his young but sharply individual face conveys a mixture of exhaustion and proud serenity. The exhaustion is unsurprising. Ancient chariot races were gruelling events. Up to 40 chariots might compete in a contest that could extend over as much as eight miles, staged on an oblong track with a turning post at either end – a common site for crashes and pile-ups.

The figure is identified as a charioteer by his clothing: he wears the regulation dress of a sleeveless chiton, clinging to his muscular and beautifully modelled body in a cascade of folds like so many waves or ripples.

This light and diaphanous garment, which makes the body beneath seem so much more present, so much more voluptuously actual than if it were merely naked, has been worked by the sculptor with breathtaking skill. It accentuates the slight bulge of the genitals, the muscularity of the buttocks, the contours of calf and thigh, plunging the viewer with almost disconcerting immediacy into the world of ancient Greece as it was in the age of Pericles: a world where the young male athlete was not only a hero, but also an object of intense homo-erotic fascination. The chiton clings tightly to the charioteer’s body because, by implication, it is soaked with the sweat of his exertions.

The immense sophistication of the carving makes it very unlikely to have been created by an artist working at the Sicilian margin of the ancient Greek world. It was almost certainly created by one of the great masters of Athenian sculpture and probably commissioned by the charioteer himself, who most likely took it home to Sicily in person to immortalise his famous triumph.

The rulers of Greek Sicily, whose fertile plains were well suited to the breeding of horses, were particularly devoted to chariot racing. It was far more expensive for them to participate in the Olympic Games than it was for their rivals in mainland Greece, given that their horses, trainers and necessary equipment had to be sent over long distances by land and sea. So when they did win, they spared no expense in celebrating their victories, commissioning odes from poets such as Pindar – and sculptures such as the Motya Charioteer.

How did this work of art end up on that small Sicilian island? The question is all the more puzzling given that Motya was a stronghold not of the Greeks but of the Phoenicians and then the Carthaginians. Its route is likely to have been circuitous. The most plausible explanation is that it was taken to the island as booty towards the end of the fifth century B.C., when Carthaginian armies from Motya sacked the Greek Sicilian cities of Akragas and Gela. Whatever the precise story behind it, one thing is certain.

The Motya Charioteer is the very earliest sculpture in marble fully to incarnate the classical Greek ideal of art – to achieve a quite new ambition, namely that of creating a human body from stone that might look as beguilingly real as an actual human body of flesh and blood. From the first step that it represents, the entire Western tradition of art itself would follow.

So when we look at the Motya Charioteer, we are not only gazing upon the image of an athlete who has finished his race. We are also going back to our own beginnings, back to the very starting-line of our civilisation.

Figure of the pediment of the Aphaia temple / Eιδώλιo από το αέτωμα του Ναού της Αφαίας

Artifacts

Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Figure of the pediment of the Aphaia temple, Glyptothek, Munich, Germany
Eιδώλιo από το αέτωμα του Ναού της Αφαίας

Kouros of Tenea / Ο Κούρος της Τενέας

Artifacts

Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

The grave statue of a youth from Tenea known as the Kouros of Tenea (formerly Apollo of Tenea) is now located in the Glyptothek in Munich, Germany.

The archaic Kouros was created in North-East Peloponnese about 560 BC. The marble statue was discovered in 1846 approximately twenty kilometers South of Corinth at the site of ancient Tenea. The Kouros was acquired by the Glyptothek in 1853.

Ο Κούρος της Τενέας είναι αριστουργηματικό έργο γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Βρέθηκε το 1846 στην κωμόπολη Αθίκια κοντά στο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου από κάτοικο της περιοχής, εκεί που ήταν η νεκρόπολη της παλαιάς Τενέας και από το 1854 εκτίθεται στην Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Αντίγραφό του βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Βασιλείας.

Ο Κούρος είναι κατασκευασμένος από μάρμαρο της Πάρου και μάρμαρο απο τον μαρμαρά της Μ.Ασιας. Τα άκρα του βρέθηκαν διαμελισμένα, ένα τμήμα του δεξιού βραχίονα έλειπε και έχει αντικατασταθεί. Κατά τα λοιπά, πρόκειται για καλοδιατηρημένο άγαλμα. Η κεφαλή διατηρήθηκε σώα επειδή βρέθηκε μέσα σε ένα πήλινο δοχείο που το προστάτευσε επί αιώνες.

Σύμφωνα με τον John Boardman, "είναι έργο του πρώτου γλύπτη της Αρχαϊκής περιόδου που κατάφερε να φτιάξει, μέσα στα πλαίσια και στις συμβάσεις του τύπου του κούρου, μια μορφή που να θυμίζει την πραγματική ζωή. Η στοιχειώδης απόδοση της ανατομίας, η ισορροπία ανάμεσα στη ρώμη και στη ραδινότητα, κάνουν αυτό το μικρού μεγέθους άγαλμα (5 πόδια, 1,35 μ.) ένα από τα ωραιότερα έργα του αιώνα."  

Το αγαλματάκι παριστάνει έναν νεανία με γυμνό σφριγηλό αθλητικό σώμα που στηρίζεται και στα δύο πόδια, ενώ το αριστερό πόδι κάνει ένα μικρό βήμα εμπρός. Το πέλμα των ποδιών ακουμπάει το έδαφος. Οι βραχίονες είναι κρεμάμενοι απολύτως συμμετρικά και τα δύο χέρια είναι σφιγμένα σε γροθιές που ακουμπάνε τους μηρούς, σαν να κρατάν κάποια λαβή. Τα μαλλιά είναι σγουρά, καλοχτενισμένα και σχηματίζουν μια πλούσια κόμη που καλύπτει το πίσω μέρος της πλάτης, ενώ μια κορδέλα τα στεφανώνει.

Το άγαλμα ονομάζεται επίσης «Απόλλων της Τενέας». Ο τύπος του νεανία παριστάνει την αρχέγονη μορφή του θεού Απόλλωνα, όπως ακριβώς χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα για την αναπαράσταση των ηρώων. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται μάλλον για την αναπαράσταση κάποιου νεκρού, αφού βρέθηκε επάνω σε έναν τάφο στην νεκρόπολη της Τεγέας. Γιαυτό και ο νεανίας δεν φέρει καμία ενδυμασία, έχοντας το αθλητικό σώμα του γυμνό, όπως ταίριαζε μόνο στους ήρωες.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της εξέλιξης των κούρων είναι εδώ το γεγονός, ότι το κενό μεταξύ των πηχών και του κορμού έχει μεγαλώσει, ενώ τα χέρια είναι σχεδόν απελευθερωμένα, αν και ακόμα πολύ κοντά στους μηρούς και συνδεδεμένα με μικρές γέφυρες. Το άγαλμα πρέπει να κατασκευάστηκε στα μέσα του έκτου αιώνα π.Χ., και προφανώς φέρει την υπογραφή κάποιου μαθητή, ή των ίδιων των εξεχόντων γλυπτών Δίποινου και Σκύλη που είχαν το εργαστήριό τους στην περιοχή της Τενέας, κάπου στις Κλεωνές, στο Άργος, στην Κόρινθο ή στην Σικυώνα.

The Tenea kouros unusually is made from marble at a time when most Greek stone sculpture was in limestone

Number: 17

Material: Marble

Location of Original: Munich Glyptothek 168

Size: 1.53m

Accession: Purchased 9 Oct 1880 by the Fitzwilliam Museum, then transferred to the Museum in 1884

References: 

Lippold: Griechische Plastik, 27 (no.12), pl. 5.2

Buschor, E: Frühgriechische Jünglinge, 49

Karo: Personality in Greek Archaic Art, 128-9

Richter: Kouroi, no.58

Reporter: 19 June 1885, 891, no.11

Walston: Catalogue of Casts in the Museum of Classical Archaeology (1889), 9, no.15

Date: c.560 BCE

Provenance: Discovered in 1846 at Tenea near Corinth

Source/Photography/Bibliography

Άντολφ Φουρτβένγκλερ (1853-1907) και Χάινριχ Λούντβιγκ Ούλριχς (1904). Denkmäler griechischer und römischer skulptur. Μόναχο: F. Bruckmann a. g. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2009.

Caskey, L. D. 1924. "The Proportions of the Apollo of Tenea." American Journal of Archaeology 28.4:358-367 http://www.jstor.org/stable/497537

Γουόλτερ Γούντμπερν Χάιντ (1871-1966) (1921). Olympic victor monuments and Greek athletic art (1921). Ουάσιγκτον: Carnegie Institution of Washington, σελ. 101. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2011.

http://users.sch.gr

https://en.wikipedia.org

Τόμας Λόχμαν, Skulpturhalle Basel(2006). Skulptur des Montats Juni 2006: Der Kouros von Tenea, σελ. 1-2. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2011.

Anthropomorphic twin-headed figurine from Promachon, Serres. 3000-2700 B.C. / Ανθρωπόμορφo ειδώλιο με δίδυμη κεφαλή από τον Προμαχώνα, 3000-2700 π.Χ.

Artifacts

Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Standing anthropomorphic twin-headed figurine.  Promachon, Level 31, Phase II. Serres, Greece

This amazing anthropomorphic figurune is a part of a big collection from Promachon, Serres, dated to 3000-2700 B.C. 

This twin-headed figurune  symbolizes the perceived duality of the Sun relative to Earth ( Day/Night Light/Darkness) or duality itself. You could say that it represents deriving order from chaos, light from darkness, or truly understanding the difference between good and evil.  

Later from anthropomorphic became a twin-headed eagle. Of course, the meaning of this symbol has changed with time, but that’s the original meaning and usage as far as it can be traced.      

Αυτό το εκπληκτικό ανθρωπόμορφo ειδώλιο είναι ένα μέρος μιας μεγάλης συλλογής από τον Προμαχώνα Σερρών, που χρονολογείται στα 3000-2700 π.Χ.

Αυτό το ειδώλιο με την δίδυμη κεφαλή συμβολίζει την αντίληψη για την δυαδικότητα του ήλιου σε σχέση με τη Γη (ημέρα / νύχτα, φως / σκοτάδι) ή την ίδια την δυαδικότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύει την τάξη και το χάος, το φως και το σκοτάδι, ή πραγματικά την κατανόηση της διαφοράς ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Αργότερα από ανθρωπόμορφο έγινε ένας αετός με δίδυμη κεφαλή. Φυσικά, η έννοια αυτού του συμβόλου έχει αλλάξει με το χρόνο.

Philosopher of Antikythera / Ο "φιλόσοφος των Αντικυθήρων"

Artifacts
Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

This head and other parts of a cast bronze statue representing a philosopher, a true masterpiece of Hellenistic art, were discovered in a 1st century BC shipwreck. The sandaled feet, hands, and parts of his garment are preserved. This standing philosopher wears a long himation and holds a staff in his left hand, while extending his right hand. His head is rendered with realism and individuality. He has tousled hair and a thick beard, and his inset eyes set off the wrinkled face and half-open lips, adding life to an already expressive face. The statue is believed to represent a Cynical philosopher, possibly Bion the Borysthenite, who settled in Athens. It probably stood in a public place, such as a forum or a gymnasium.

Εικονιστική κεφαλή και τμήματα από χάλκινο χυτό αγάλμα φιλοσόφου, πραγματικό έργο τέχνης της ελληνιστικής εποχής. Ανασύρθηκαν από ναυάγιο του 1ου αι. π.Χ. και εκτός από το κεφάλι σώζονται τα πόδια της μορφής με τα σανδάλια, τα χέρια και τμήματα του ιματίου. Ο φιλόσοφος παριστάνεται όρθιος με μακρύ ιμάτιο. Με το αριστερό χέρι κρατούσε ραβδί, ενώ το δεξί είναι προτεταμένο. Στην κεφαλή του ώριμου άνδρα αποδίδονται με ρεαλισμό τα ατομικά χαρακτηριστικά. Τα μαλλιά είναι ατημέλητα και η γενειάδα πλούσια, το μέτωπό του χαράζουν βαθειές ρυτίδες, τα χείλη του είναι μισάνοιχτα, ενώ ξεχωρίζουν οι ένθετοι οφθαλμοί με το διαπεραστικό βλέμμα, που προσδίδουν ζωντάνια στην έκφραση του προσώπου. Πιστεύεται ότι απεικονίζεται ένας κυνικός φιλόσοφος, κατά πάσα πιθανότητα ο Βίων ο Βορυσθενίτης, που είχε
εγκατασταθεί στην Αθήνα. Το άγαλμα θα ήταν στημένο σε κάποιο δημόσιο χώρο της πόλης, ίσως
στην αγορά ή στο γυμνάσιο.

Source/Photography/Bibliography

Ι. N. Svoronos, Το εν Αθήναις Εθνικόν Μουσείον. Ο θησαυρός του ναυαγίου των Αντικυθήρων, Athens 1903, Vol. Α΄, 29-35, no. 2, pls. III-IV. K. T. Frost, The Statues from Cerigotto, JHS 23 (1903) 233-235, no. V, pl. 4. L. Alscher, Griechische Plastik ΙV: Hellenismus, Berlin 1957, 146, 148, 151, 174, fig. 70. E. Buschor, Das hellenistische Bildnis2, Munchen 1971, 25, 27, 28, 76, no. 94, fig. 20. P. C. Bol, Die Skulpturen des Schiffsfundes von Antikythera, Berlin 1972, 24-31, pls. 10-13,3-4. S. Karusu, Der Bronzekopf aus Antikythera - ein kynischer Philosoph, στον τόμο: Pro arte antiqua. Festschrift fur Hedwig Kenner II, Wien 1985, 207-213, pls. 8,1-2. Ο. Tzachou-Alexandri (ed.), To Πνεύμα και το Σώμα. Οι αθλητικοί αγώνες στην αρχαία Ελλάδα, Exhibition Catalogue, National Archaeological Museum, 15.5.1989 - 15.1.1990, Athens 1989, 190-192, no. 83 (P. Kalligas). Ν. Himmelmann, Antisthenes, in: Β. Andreae (ed.), Phyromachos-Probleme: mit einem Anhang zur Datierung des grossen Altares von Pergamon, Mainz am Rhein 1990, 15-16. R. von den Hoff, Philosophenportrats des Fruh- und Hochhellenismus, Munchen 1994, 151-154, pl. 41 figs. 162-163 and pl. 42 figs. 164-165. P. Moreno, Scultura ellenistica I, Roma 1994, 271-274, figs. 336-337, 340. C. C. Mattusch, Classical Bronzes. The Art and Craft of Greek and Roman Statuary, Ithaca 1996, 91, fig. 3.7, 92-94. K. Schefold, Die Bildnisse der antiken Dichter, Redner und Denker, Basel 1997, 258-259, fig. 142, 519. El. Schraudolph, Beispiele hellenistischer Plastik der Zeit zwischen 190 und 160 v. Chr., in: P. C. Bol (ed.), Die Geschichte der antiken Bildhauerkunst IIΙ: Hellenistische Plastik, Mainz am Rhein 2007, 226-227, fig. 86a-c. N. Kaltsas - E. Vlachogianni - P. Bouyia (eds),The Antikythera Shipwreck: The Ship, The Treasures, The Mechanism, Exhibition Catalogue, National Archaeological Museum, April 2012 - April 2013, Athens 2012, 82-84 cat. no. 24a and 84-86 cat. nos. 24b-g [for all the fragments] (E. Vlachogianni).

For the sandals (τροχάδες): K. Dohan Morrow, Greek Footwear and the Dating of Sculpture, Madison, Wisconsin 1985, 63-64, 84-86, 114-117. G. Calcani, Cavalieri di Bronzo. La torma di Alessandro opera di Lisippo, Roma 1989, 54-55.

The Frasicleia funeral ancient statue / Tο επιτύμβιο μαρμάρινο άγαλμα της κόρης Φρασίκλειας 550-540 π.X

Artifacts

Figurines, statues ect. / Eιδώλια, αγάλματα κ.α

Statue of the Kore Phrasikleia was found in Merenda in Attica, in the ancient cemetery of Myrrinounta. It was a funerary statue and was found buried with a Kouros and they are exposed in the National Archaeological Museum of Athens. It is made of Parian marble and dates back to around 550 BC. At the base of the statue there is inscribed an epigram that informs us about the name and title of the dead: «Tomb of Phrasikleia:  my name will forever be kore (unmarried girl)  because of my gods it fell to me not to get married and have that name. » It is also inscriped the sculptor’s name is Aristion Parios. The height of the statue is supernatural, 2.11 m. and still preserves part of the ancient painting. An illustration of how the statue was actually, is shown at the photo below. The display has been made by Dr. Catherine Karakasi and was published in the magazine «Archaeology». The kore appears with her right hand lifting the robe to the side and with the left holding a lotus bud in front of the chest. Her hair is elaborately combed and bear a wreath decorated with flowers, while the head and hands are adorned with rich jewels.

Archaic statues, 6th century BCE.The kouros of Merenda and kore Phrasikleia as found on May 18, 1972 in the cemetery of ancient Myrrinounta to the west of the road from Markopoulo to Kalyvia 

Το άγαλμα της Κόρης Φρασίκλειας βρέθηκε στην Μερεντα Αττικής , στο αρχαίο Νεκροταφείο Μυρρινούντος. Ήταν επιτύμβιο άγαλμα και βρέθηκε θαμμένο μαζί με έναν Κούρο και εκτίθενται  μαζί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθηνάς. Είναι κατασκευασμένο από Παριανό μάρμαρο και χρονολογείται γύρω στο 550 π.Χ. Στην βάση του αγάλματος είναι χαραγμένο ένα επίγραμμα που μας πληροφορεί για το όνομα και την ιδιότητα της νεκρής: «Μνήμα της Φρασίκλειας θα λέγομαι για πάντα κόρη [δηλαδή ανύπαντρο κορίτσι], γιατί από τους θεούς μου έλαχε να πάρω αντί για γάμο αυτό το όνομα.» Xαραγμένο και το όνομα του γλύπτη που είναι ο Αριστίων ο Πάριος. Το ύψος του αγάλματος είναι υπερφυσικό ,2.11 μ. και διατηρεί ακόμα μέρος της αρχαίας βαφής. Μια απεικόνιση πώς ήταν το άγαλμα στην πραγματικότητα δείχνει η παρακάτω φωτογραφία. Η απεικόνιση έχει γίνει από την δρ. Αικατερίνη Καρακάση και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Αρχαιολογία». Η κόρη φαίνεται με το δεξί χέρι να ανασηκώνει το χιτώνα στο πλάι και με το αριστερό κρατάει ένα μπουμπούκι λωτού μπροστά στο στήθος. Τα μαλλιά της είναι περίτεχνα χτενισμένα, φέρουν στεφάνι διακοσμημένο με άνθη, ενώ η κεφαλή και τα χέρια στολίζονται με πλούσια κοσμήματα.

Επιγραφή:   Σήμα Φρασίκλειας,| κόρη κεκλήσομαι,| αιεί αντί γάμου | παρά Θεών τούτο | λαχουσ' όνομα 

Αριστίων Πάρι[ος μ' επ]ό[ε]σε 

(Μτφρ.: Μνήμα της Φρασίκλειας, θα καλούμαι κόρη για πάντα, αφού αντί για γάμο οι θεοί αυτό το όνομα μου όρισαν. 

Με έφτιαξε ο Αριστίων ο Πάριος)