Situated more than 1000m above sea level, the ancient site of Termessos, 30km northwest of Antalya, is one of Turkey’s prime attractions. Its dramatic setting and well-preserved ruins, tumbling from the summit of the mountain and enclosed within a national park – Güllük Dağ Milli Parkı – merit at least an afternoon of exploration.
Despite its close proximity to Lycia, Termessos was actually a Pisidian city, inhabited by the same warlike tribe who settled in the Anatolian Lakeland, around Isparta and Eğirdir, during the first millennium BC. The city’s position, commanding the road from the Mediterranean to the Aegean, enabled Termessians to extract customs dues from traders; a wall across the valley is believed to be the site of their customs post. Later, in 70 BC,
Termessos signed a treaty with Rome, under which their independence was preserved – a fact the Termessians proudly expressed by never including the face or name of a Roman emperor on their coinage. The city must have been abandoned quite early, probably after earthquake damage in 243 AD, and has only been surveyed, never excavated.
Σολύμους δ´ εἶναί φασι τοὺς Καβαλεῖς· τῆς γοῦν Τερμησσέων ἄκρας ὁ ὑπερκείμενος λόφος καλεῖται Σόλυμος, καὶ αὐτοὶ δὲ οἱ Τερμησσεῖς Σόλυμοι καλοῦνται. Πλησίον δ´ ἐστὶ καὶ ὁ Βελλεροφόντου χάραξ καὶ ὁ Πεισάνδρου τάφος τοῦ υἱοῦ {αὐτοῦ} πεσόντος ἐν τῇ πρὸς Σολύμους μάχῃ. Ταῦτα δὲ καὶ τοῖς ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ λεγομένοις ὁμολογεῖται· περὶ μὲν γὰρ τοῦ Βελλεροφόντου φησὶν οὕτωςΔεύτερον αὖ Σολύμοισι μαχέσσατο κυδαλίμοισι.περὶ δὲ τοῦ παιδὸς αὐτοῦΠείσανδρον δέ οἱ υἱὸν Ἄρης ἆτος πολέμοιομαρνάμενον Σολύμοισι κατέκτανεν.Ἡ δὲ Τερμησσός ἐστι Πισιδικὴ πόλις ἡ μάλιστα καὶ ἔγγιστα ὑπερκειμένη τῆς Κιβύρας.
- Στράβων
History
The mythical founder of the city is Bellerophon.
What is known of Termessos' history commences principally at the time that Alexander the Great surrounded the city in 333 BC; he likened the city to an eagle's nest and in one of few cases, failed to conquer it. Arrian, one of the ancient historians who dealt with this event and recorded the strategic importance of Termessos, notes that even a small force could easily defend it due to the insurmountable natural barriers surrounding the city.
What is known of Termessos' history commences principally at the time that Alexander the Great surrounded the city in 333 BC; he likened the city to an eagle's nest and in one of few cases, failed to conquer it. Arrian, one of the ancient historians who dealt with this event and recorded the strategic importance of Termessos, notes that even a small force could easily defend it due to the insurmountable natural barriers surrounding the city.
The location of the city at the mountain pass from the Phrygian hinterland to the plains of Pamphylia is described by Arrian, Annals 1,26,6. Alexander wanted to go to Phrygia from Pamphylia, and according to Arrian, the road passed by Termessos. There are other passes much lower and easier to access, so why Alexander chose to ascend the steep Yenice pass is still a matter of dispute. It is even said that his hosts in Perge sent Alexander up the wrong path. Alexander wasted a lot of time and effort trying to force his way through the pass, which had been closed by the Termessians, and so, in anger he turned toward Termessos and surrounded it. Probably because he knew he could not capture the city, Alexander did not undertake an assault, but instead marched north and vented his fury on Sagalassos.
According to Strabo, the inhabitants of Termessos called themselves the Solymi and were a Pisidian people. Their name, as well as that given to the mountain on which they lived, was derived from Solymeus, an Anatolian god who in later times became identified with Zeus, giving rise there to the cult of Zeus Solymeus (Solim in Turkish). This name still exists as a surname in some people in Antalya region, providing evidence to their Solymi heritage. The coins of Termessos often depict this god and give his name.
The historian Diodorus has recorded in full detail another unforgettable incident in the history of Termessos. In 319 BC, after the death of Alexander, one of his generals, Antigonos Monophtalmos, proclaimed himself master of Asia Minor and set out to do battle with his rival Alcetas, whose base of support was Pisidia. His forces were made up of some 40,000 infantry, 7,000 cavalry, and included numerous elephants as well. Unable to vanquish these superior forces, Alcetas and his friends sought refuge in Termessos. The Termessians gave Alcetas their word that they would help him.
At this time, Antigonos came and set up camp in front of the city, seeking delivery of his rival. Not wanting their city to be dragged into disaster for the sake of a Macedonian foreigner, the elders of the city decided to hand Alcetas over to Antigonos. However, the youths of Termessos wanted to keep their word and refused to go along with the plan. The elders sent Antigonos an envoy to inform him of their intent to surrender Alcetas. According to a secret plan to continue the fight, the youth of Termessos managed to leave the city. Learning of his imminent capture and preferring death to being handed over to his enemy, Alcetas killed himself. The elders delivered his corpse to Antigonos. After subjecting the corpse to all manner of abuse for three days, Antigonos departed Pisidia leaving the corpse unburied. The youth, greatly resenting what had happened, recovered Alcetas' corpse, buried it with full honours, and erected a beautiful monument to his memory.
Termessos was obviously not a port city, but its lands stretched south-east all the way to the Gulf of Attaleia (Antalya). Because the city possessed this link to the sea it was taken by the Ptolemies.
An inscription found in the Lycian city of Araxa yields important information about Termessos. According to this inscription, in the 2nd century BC, Termessos was at war for unknown reasons with the league of Lycian cities, and again in 189 BC found itself battling its Pisidian neighbour Isinda. At this same time we find the colony of Termessos Minor being founded 85 km in the south-south-west (Oinoanda) in the 2nd century BC. Termessos entered into friendly relations with Attalos II, king of Pergamon, the better to combat its ancient enemy Selge. Attalos II commemorated this friendship by building a two-storied stoa in Termessos.
The end of Termessos came when its aqueduct was crushed in an earthquake, destroying the water supply to the city. The city was abandoned (year unknown), which helps to explain its remarkable state of preservation today.
Monuments
A thorough exploration of the ancient site can be quite strenuous; steep climbs are necessary to reach many of the key sights. Bring sturdy footwear and lots of water – there’s nowhere to buy supplies beyond the park entrance – and time summer visits to avoid the midday sun. After checking the site map at the car park you’ll need to climb a good fifteen minutes to reach the first remains of any interest. On the way, you pass a number of well-labelled, though mainly inaccessible, ruins, including the aqueduct and cistern high on the cliff face to the left of the path.
The King’s Road and city walls
The second-century AD King’s Road was the main road up to Termessos, close to which the massive lower and upper city walls testify to a substantial defence system. The central part of the city lies beyond the second wall, to the left of the path. Its surviving buildings, formed of square-cut grey stone, are in an excellent state of repair, their walls standing high and retaining their original mouldings. In part, this is due to the inaccessibility of the site; it’s hard to imagine even the most desperate forager coming up here to pillage stone.
The necropolis
Uphill from the Odeon, Termessos’ necropolis holds an incredible number of sarcophagi dating from the first to the third centuries AD. Most are simple structures on a base, though some more elaborate ones were carved from the living rock, with inscriptions and reliefs.
Tomb of Alcatus
Set in a dramatic mountaintop location, the so-called Tomb of Alcatus is widely accepted as the mausoleum of the general, a pretender to the governorship of Pisidia. The tomb itself is cave-like and undistinguished, but the carvings on its facade are remarkable, particularly one depicting a mounted soldier, with a suit of armour, a helmet, a shield and a sword – the armour of a foot soldier – depicted lower down to the right of the figure.
Gymnasium and theatre
While the first building you come to once you pass through Termessos’ mighty walls is the well-preserved gymnasium and bath complex, this is far overshadowed by the nearby theatre. One of the most magnificently situated in Turkey, it’s set on the edge of a steep gorge, with a backdrop of staggered mountains. Greek in style, it had seating space for 4200 spectators, and although some seats are missing, it’s otherwise in an excellent state of preservation.
Gymnasium
At the far end of the open grassy space of the agora, west of the theatre, a Corinthian temple is approached up a broad flight of steps, with a six-metre-square platform. The smaller theatre or Odeon on the far side of the agora was, according to inscriptions, used for horse and foot races, races in armour, and, more frequently, wrestling. The walls of the building rise to almost 10m, surrounded by four temples. Only one – that of Zeus Solymeus, god of war and guardian of the city of Termessos – is in a decent state of repair.
Odeon
Source/Photography/Bibliography
http://www.ehw.gr
Lanckoroński N.P., Städte Pamphyliens und Pisidiens, Wien 1892
Texier C., Asie Mineure, Description Géographique, Historique et Archéologique des Provinces et des Villes de la Chersonnése d’Asie, Paris 1862
Lanckoroński N.P., Städte Pamphyliens und Pisidiens, Wien 1892
Texier C., Asie Mineure, Description Géographique, Historique et Archéologique des Provinces et des Villes de la Chersonnése d’Asie, Paris 1862
Bieber Μ., The History of the Greek and Roman Theatre, Princeton 1961
Ciancio Rossetto P. – Pisani Sartorio G. (eds), Teatri Greci e Romani, alle Origini del Linguaggio
rappresentato, Roma 1994
http://www.turkeytravelplanner.com/
De Bernardi Ferrero D., Teatri classici in Asia Minore II. Città di Pisidia, Licia e Caria, Roma 1969,
Studi di Architettura Antica
https://en.wikipedia.org
De Bernardi Ferrero D., Teatri classici in Asia Minore IV. Deduzioni e proposte, Roma 1974, Studi di
Architettura Antica
Bean G.E., Turkey’s Southern Shore. An Archaeological Guide, London 1979
rappresentato, Roma 1994
http://www.turkeytravelplanner.com/
De Bernardi Ferrero D., Teatri classici in Asia Minore II. Città di Pisidia, Licia e Caria, Roma 1969,
Studi di Architettura Antica
https://en.wikipedia.org
De Bernardi Ferrero D., Teatri classici in Asia Minore IV. Deduzioni e proposte, Roma 1974, Studi di
Architettura Antica
Bean G.E., Turkey’s Southern Shore. An Archaeological Guide, London 1979
1. Η αρχαία πόλη ταυτίστηκε το 1841 από τον Schönborn. H αρχική ταύτιση επιβεβαιώθηκε το 1847 από τους Άγγλους Spratt και Forbes.
2. Για τη μυθοπλασία σχετικά με την πρώιμη ιστορία των Τερμησσέων, βλ. Kosmetatou, E., “Pisidia and the Hellenistic Kings”, AncSoc 28 (1997), σελ. 6. O Σόλυμος σχετίζεται και με την ίδρυση μιας άλλης πισιδικής πόλης, της Αριασσού. Σχετικά με το μύθο και τη λατρεία του Σολύμου, βλ. Kosmetatou, E., “The Hero Solymos on the Coinage of Termessos Major”, SNR 76 (1997), σελ. 50 κ.ε.
3. TAM III.1.103, 127, 135· Στράβ. 13. 630.
4. Ομ., Ιλ. 6. 155-210. Ο Βελλερεφόντης εξεστράτευσε εναντίον των Σολύμων, κοντά στη Λυκία.
5. Είναι ενδεικτικό ότι ο Στράβωνας κάνει σαφή διάκριση μεταξύ της γλώσσας των Σολύμων, της πισιδικής, της ελληνικής και της λυδικής. Βλ. σχετικά, Στράβ. 13. 631. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι η διάλεκτος αυτή εξαφανίστηκε με την πάροδο του χρόνου, φαίνεται πως παρέμειναν σε χρήση τα κύρια ονόματα.
6. Βλ. σχετικά, Αρριαν., Ανάβ. Ι 27.5, 28.1-2.
7. Δεν είναι γνωστό αν οι κάτοικοι της Τερμησσού γνώριζαν τα σχέδια του Μακεδόνα να κατακτήσει ολόκληρη την Πισιδία. Επίσης, παραμένει αδιευκρίνιστο αν βρίσκονταν σε θέση ισχύος προκειμένου να επιβάλουν τους όρους τους στον Αλέξανδρο. Γεγονός παραμένει ότι ο Μακεδόνας σε συνεργασία με τον Αντίγονο φρόντισε για το οδικό δίκτυο της γύρω περιοχής βγάζοντας την Τερμησσό από την προηγούμενη απομόνωσή της.
8. Ο Περδίκκας στο διάστημα 322-320 π.Χ. κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο της Καππαδοκίας, της Παφλαγονίας, της Πισιδίας και της Ισαυρίας.
9. Βλ. σχετικά Kosmetatou, E., “Pisidia and the Hellenistic Kings”, AncSoc 28 (1997), σελ. 13, σημ. 27.
10. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ότι οι κάτοικοι της Πισιδίας φαίνεται πως υποστήριζαν τα επεκτατικά σχέδια του Περδίκκα.
11. Οι ολοένα αυξανόμενες φιλοδοξίες του Περδίκκα είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών μετώπων εναντίον του. Με προτροπή του Αντιγόνου δημιουργήθηκε συμμαχία που περιλάμβανε τους Αντίπατρο και Κρατερό. Την ίδια περίοδο, ο Πτολεμαίος Α΄ Σωτήρ της Αιγύπτου στράφηκε εναντίον του Περδίκκα. Ο τελευταίος ηττήθηκε τελικά στην Αίγυπτο και δολοφονήθηκε από ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Σχετικά με το σχηματισμό των δύο μετώπων εναντίον του Περδίκκα, βλ. Διόδ. Σ. 18.25.4.
12. Στην πραγματικότητα έπρεπε να ξανακερδίσει την υποστήριξη των εναπομεινάντων υποστηρικτών του Περδίκκα, οι οποίοι φαίνεται πως είχαν ακόμη ισχυρά ερείσματα στην περιοχή.
13. Υπολογίζεται ότι το 319 π.Χ. ο στρατός του έφθανε τους 20.000 άνδρες. Βλ. σχετικά Kosmetatou, E., “Pisidia and the Hellenistic Kings”, AncSoc 28 (1997), σελ. 15, σημ. 35. Από τη δύναμη αυτή, τουλάχιστον 6.000 άνδρες ήταν Πισιδείς μισθοφόροι αφοσιωμένοι στον αρχηγό τους. Αυτοί αποτελούσαν υπολογίσιμη δύναμη, αν αναλογιστεί κανείς ότι επρόκειτο για ικανότατους πολεμιστές, οι οποίοι επιπλέον γνώριζαν καλά την ορεινή και δύσβατη περιοχή τους. Επιπλέον, πρέπει να λάβει κανείς υπόψη και το γεγονός ότι ο Αλκέτας ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης με μεγάλη απήχηση κυρίως στους νέους της περιοχής.
14. Είναι ενδεικτικό το ότι οι νέοι παρέμειναν πιστοί στον Αλκέτα. Περισυνέλεξαν το σώμα του που το είχε κακοποιήσει ο Αντίγονος, κατά τρόπο που θυμίζει την ομηρική περιγραφή του επεισοδίου Αχιλλέα-Έκτορα. Κατόπιν του προσέφεραν μεγαλοπρεπή ταφή στην πόλη, με εξαιρετικές τιμές που άρμοζαν σε ήρωα. Μάλιστα κατέστρεψαν και μεγάλο μέρος των εκτάσεων γύρω από την Τερμησσό προκειμένου να εξαναγκάσουν τον Αντίγονο να αποσυρθεί προς τη Φρυγία στα βόρεια. Βλ. σχετικά, Διόδ. Σ. 18.46.1. Οι πηγές πάντως δεν αποσαφηνίζουν τη μετέπειτα στάση των υποστηρικτών του Αλκέτα. Πιθανώς απείλησαν την πόλη τους με εμφύλιο για να εκδικηθούν την προδοσία που είχε γίνει στον αρχηγό τους. Τελικά, η απόφασή τους να εγκαταλείψουν την Τερμησσό και να καταφύγουν στα ορεινά αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν είχαν ισχυρά ερείσματα στην πόλη, αλλά και ότι ίσως μια μερίδα νέων υποστήριξε εξαρχής την απόφαση των πρεσβύτερων να παραδώσουν τον Αλκέτα.
15. Από όλες τις πόλεις της Πισιδίας μόνο η Σέλγη, που έκοβε νόμισμα ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., δεν ακολούθησε το νέο σταθμητικό κανόνα και διατήρησε τους παραδοσιακούς τύπους της Πισιδίας στον περσικό σταθμητικό κανόνα.
16. Η εξέλιξη αυτή δε φαίνεται να είχε ιδιαίτερες επιπτώσεις στις βόρειες πισιδικές πόλεις, οι οποίες διατήρησαν την παραδοσιακή τους αυτοδιάθεση αν όχι αυτονομία. Έτσι εξηγείται και η έλλειψη κάθε απόπειρας αντίστασης, παρακώλυσης των επικοινωνιών ή του εμπορίου. Επιπλέον, σταμάτησε και η νομισματική δραστηριότητα στην περιοχή, με εξαίρεση τη Σέλγη. Η πληροφορία πάντως ότι επί Πτολεμαίου Β΄ Φιλάδελφου (283-246 π.Χ.), αν όχι νωρίτερα, η Αίγυπτος είχε υπό τον έλεγχό της τους κατοίκους της Λυκίας, της Παμφυλίας και όλης της Πισιδίας δεν είναι ακριβής. Δεν υπάρχει παρ' όλα αυτά αμφιβολία για το ενδιαφέρον των Πτολεμαίων για την περιοχή, το οποίο εκδηλώθηκε με την ίδρυση δύο αποικιών, της Πτολεμαΐδος κοντά στην Κίβυρα και της Αρσινόης στα ανατολικά.
17. Μια τιμητική επιγραφή του 281/280 π.Χ. για τον Μακεδόνα «Παμφυλίαρχο» Φίλιππο, γιο του Αλεξάνδρου, μας πληροφορεί ότι τότε, επί Πτολεμαίου Φιλάδελφου, η πόλη βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Αιγύπτου, υπαγόμενη διοικητικά στην Παμφυλία. Βλ. σχετικά Kosmetatou, E., “Pisidia and the Hellenistic Kings”, AncSoc 28 (1997), σελ. 19, σημ. 51. Επιπλέον, άλλες επιγραφικές μαρτυρίες πιστοποιούν ότι η Πισιδία αποτέλεσε στα χρόνια αυτά πηγή που τροφοδοτούσε με μισθοφόρους τον πτολεμαϊκό στρατό.
18. Λίβ. 38.15.
19. SEG XVIII 570.
20. Έχει διατυπωθεί και η υπόθεση ότι η δωρεά αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας του βασιλιά να υποβαθμίσει την ισχυρή Σέλγη ενισχύοντας την αστική και οικονομική ανάπτυξη της αντιπάλου της Τερμησσού. Εξάλλου, η δυναστική προπαγάνδα ήταν σύνηθες μέσο που χρησιμοποιούσαν οι Ατταλίδες για να επιβάλουν τον έλεγχο σε συμμάχους ή υποτελείς πόλεις.
21. Η Αττάλεια εξελίχθηκε σταδιακά σε ακμάζον εμπορικό κέντρο.
22. Στο πλαίσιο αυτό ερμηνεύονται καλύτερα και οι αμυντικές κατασκευές στα σύνορα της επικράτειας της Τερμησσού επί Αττάλου Β΄. Πιθανολογείται ότι αποτελούσαν ένα είδος εμπροσθοφυλακής της Περγάμου, με στόχο να ανακοπεί πιθανή επίθεση εκ μέρους της ισχυρής Τερμησσού. Βλ. σχετικά Winter, F.E., “Notes on Military Architecture in the Termessos Region”, AJA 70 (1966), σελ. 127-137. Θεωρείται επιπλέον πιθανό ότι ειδικά το δυτικό τμήμα της επικράτειας της Τερμησσού θα αποτελούσε μονίμως μήλον της έριδος μεταξύ της πόλης και άλλων που εποφθαλμιούσαν τα εδάφη αυτά.
23. ΤΑΜ ΙΙΙ.1.2.
24. Έχει υποτεθεί ότι τα δημόσια πράγματα της πόλης τα διαχειρίζονταν οι 12 πρώτοι στη λίστα των βουλευτών, οι πρόβουλοι, υπό τις εντολές του ανώτατου άρχοντα της πόλης, του αρχιπρόβουλου. Η δομή αυτή ίσως διατηρήθηκε και στην Αυτοκρατορική περίοδο.
25. CIL I2, αρ. 589.
26. Για μια συζήτηση σχετικά με το νόμο αυτό βλ. Sherwin-White, A.N., “Rome, Pamphylia and Cilicia, 133-70 B.C.”, JRS 66 (1976), σελ. 11-14.
27. Είναι πιθανό ότι η μεταβολή αυτή οδήγησε και σε αλλαγή του ονόματος της πόλης σε Ευδοκία.
28. Θεωρείται επίσης πιθανό ότι ο ήρωας αποτελούσε δημοφιλή τύπο στην πλαστική της πόλης, δείγματα της οποίας δεν έχουν διασωθεί.
29. Είναι ενδεικτικό ότι σε επιγραφές του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ. η επικράτεια της Τερμησσού χαρακτηρίζεται ως «πάτρη Σολυμηίς», οι κάτοικοι ως Σόλυμοι, ενώ τουλάχιστον ένας από τους πρυτάνεις της πόλης καθώς και ένας «Παμφυλίαρχος» φέρουν το όνομα «Σολύμιος». Βλ. σχετικά ΤΑΜ ΙΙΙ, αρ. 18, 103, 127-128.
30. Ο Δίας λατρευόταν και ως Ελευθερεύς, ως Αδριανός-Ζεύς Ολύμπιος, ή μαζί με τη Διώνη. Σχετικά με τη θρησκευτική ζωή στην Τερμησσό, βλ. Kosmetatou, E., “The Hero Solymos on the Coinage of Termessos Major”, SNR 76 (1997), σελ. 52 κ.ε.
31. Είναι πιθανό ότι ο τίτλος είχε χρονικό περιορισμό κατά το 2ο και 1ο αιώνα π.Χ., ενώ από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και εξής το αξίωμα του ιερέα έγινε ισόβιο.
32. Ελάχιστες είναι οι υπάρχουσες πληροφορίες για τους αγώνες αυτούς. Πιθανώς θεσμοθετήθηκαν κατά το 2ο αιώνα μ.Χ. μαζί με άλλους και με την πάροδο του χρόνου έγιναν μία από τις σημαντικότερες δημόσιες εκδηλώσεις της πόλης. Την ευθύνη της χρηματοδότησής τους την επωμίζονταν κατά το ήμισυ εύποροι πολίτες.
33. Οι δύο πόλεις διαθέτουν οχυρώσεις που ανάγονται στην Ελληνιστική περίοδο, αγορά που περιβαλλόταν από στοά με καταστήματα και ναούς αφιερωμένους στον Δία και την Άρτεμη, καθώς και από ένα μεγάλο βουλευτήριο.
34. Η ελληνιστική τοιχοποιία είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτη κυρίως κοντά στη βόρεια πύλη. Πιθανότατα τα σημεία αυτά οικοδομήθηκαν κατά το 2ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με άλλη υπόθεση, πρέπει να χρονολογηθούν στα χρόνια πριν από τον Αλέξανδρο. Βλ. σχετικά Mitchell, S., “The Hellenization of Pisidia”, MedA 4 (1991), σελ. 129, σημ. 41.
35. Η στοά ταυτίζεται με αναθηματική επιγραφή. Για σχετική βιβλιογραφία βλ. Coulton, J.J., The Architectural Development of the Greek Stoa (1976), σελ. 287-288, εικ. 113, και Seddon, L.R., The Agora Stoas at Assos, Aigai and Termessos. Examples of the Political Faction of Attalid Architectural Patronage (Diss. University of California 1987).
36. Η σκηνή είναι απλή, επιμήκης, με 5 θύρες και κατασκευάστηκε τον ύστερο 2ο αιώνα μ.Χ. Οι πάροδοι ήταν υπαίθριες κατά την ελληνική παράδοση, ενώ η νότια αντικαταστάθηκε αργότερα από μια στεγασμένη δίοδο κατά τη ρωμαϊκή συνήθεια. Το κοίλο είναι μεγαλύτερο από ημικύκλιο, με 24 σειρές καθισμάτων που χωρίζονται από 6 κλίμακες.
37. Οι τοίχοι του Βουλευτηρίου σώζονται σήμερα σε ύψος 10 μ. Ο εσωτερικός χώρος ήταν 24,5x24,5μ., προσιτός από τρεις εισόδους.
38. Η ανάμειξη των αρχιτεκτονικών ρυθμών ήταν συνήθης στην αρχιτεκτονική του 2ου αιώνα π.Χ. στη Μικρά Ασία.
39. Είναι απορίας άξιον πώς κατάφεραν να στεγάσουν τον τεράστιο αυτό χώρο, που το άνοιγμά του θα πρέπει να έφτανε τα 25 μ. Είναι επίσης ενδιαφέρον το ότι οι θέσεις του είχαν διαμορφωθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να σχηματίζουν τμήμα κύκλου.
40. Έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι τα ανάγλυφα αυτά αποτελούσαν τμήμα μιας ευρύτερης θεματικής ενότητας με θέμα την τραγωδία του Ευριπίδη Ιφιγένεια εν Αυλίδι. Είναι φτιαγμένα από ντόπιο ασβεστόλιθο. Χρονολογούνται στο 2ο αιώνα π.Χ. και είναι πιθανότατα έργο ντόπιων καλλιτεχνών που μαθήτευσαν στην Πέργαμο.
41. Στο ένα από αυτά, ο Απόλλων και ο Δίας αγωνίζονται εναντίον των Γιγάντων, που αναπαριστάνονται με πόδια ερπετού. Στα υπόλοιπα, ο Απόλλων παλεύει με φίδια.
42. Βλ. σχετικά Pekridou A., “Das Alketas-Grab in Termessos”, IstMitt Beiheft 32 (Tübingen 1986).
43. Η μορφή και η διακόσμηση του μνημείου υποδηλώνουν επιρροές τόσο από τη λυκιακή τέχνη όσο και από την ελληνική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου