Ταυρομένιο (Ταορμίνα), Σικελία.

ENGLISH

Σε απόσταση 52 χιλιομέτρων από την Μεσσήνη και απέναντι από την Αίτνα ευρισκόμενο αρχαίο Ταυρομένιον, σήμερα Ταορμίνα, είναι ένας από τους πιο φημισμένος τουριστικούς τόπους της Σικελίας. Ιδρύθηκε το έτος 358 π.Χ. από τους Έλληνας αποίκους της Νάξου και ονομάστηκε Ταυρομένιον και θεωρείται ως η διάδοχος πόλη του αρχαίου οικισμού της Νάξου, όπου 

πάνω στα κέρματα απεικονίζεται η προσωπογραφία του Απόλλωνα, του Αρχηγέτη....

Μετά κατέληξε σε ρωμαϊκή αποικία, προτού η Ανατολική Ρώμη και μετέπειτα ονομασθέν Βυζάντιο ανακήρυξαν το Ταυρομένιον ως πρωτεύουσα της Ανατολικής Σικελίας,
αφού τον 10. αιώνα καταστράφηκε δυο φορές από τους Μωαμεθανούς, εξαπλώθηκε μεταξύ του 13. και 15. αιώνα και αναπτύχθηκε ολότελα και στην χρονική περίοδο των Νορμανδών.
Αξιόλογα αριστουργήματα από την αρχαία εποχή αποδεικνύουν αυτό το παρελθόν με το πασίγνωστο
ελληνικό Θέατρο από τον 3ο π.Χ. αιώνα με την θαυμάσια θέα προς την Αίτνα και τη θάλασσα, ρωμαϊκά έργα, όπως π. χ. το Ωδείο, και οι θερμές.


Σε όλη την πόλη αντιλαμβανόμαστε τις διαφορετικές αρχιτεκτονικές επιρροές, όταν επισκεπτόμαστε τα παλάτια του Ciampoli, Vorvaia και των δουκάτων Santo Stefano. Ενδιαφέρουσα είναι η επίσκεψη της μητρόπολης St- Nicolaus-Kathedrale από τον 13ο αιώνα και την εκκλησία Sankt-Katarinen.

Από την Πλατεία της 9. Απριλίου μπορούμε κι΄ εμείς να ρίξουμε μια περίφημη και απολαυστική ματιά στην ακτή, το αρχαίο ελληνικό θέατρο και την Αίτνα.

Η ομορφιά της Ταορμίνας δεν βρίσκεται μόνο στα αρχιτεκτονικά οικοδομήματα, παρά επίσης και στα στενά δρομάκια με τις γραφικές όψεις των οικοδομημάτων, την πλούσια βλάστηση τη διαύγεια της θάλασσας. Επίσης οι μοντέρνες και φιλόξενες εγκαταστάσεις της περιοχής Mazzaro- και Giardini Νάξος αναβίβασαν την Ταορμινα, σε ένα πάρα πολύ ποθητό τουριστικό προπύργιο.

Ιστορία
Το Ταυρομένιον, Ταορμίνα, σήμερα με 10.000 κατοίκους, είναι σπουδαία πόλη στην Β.Α.πλευρά της Σικελίας μεταξύ Μεσσήνης και Κατάνης επί της παραλίας, όπου δέσποζε ο λόφος Ταύρος, 396 π.Χ, που ιδρύθηκε σε κατεχόμενη θέση από τους ιθαγενείς Σικούλους , ήτανε κτίσμα των Ζαγκλαίων.
Την εποχή του ορείχαλκου επέλεξε μία μεταναστευτική ομάδα των Σικούλων τον βράχο 200 μέτρων ύψους ως θέση για ένα νέο τόπο κατοικίας. Όταν οι Έλληνες
τον 8ο π.Χ. αιώνα προσάρτησαν πλησιέστερα τον νέο οικισμό, Νάξος, τους ανέχθηκαν οι κάτοικοι στην ενδιάμεσα οχυρωμένη πόλη.

Οι Σικούλοι είχανε σταθερές σχέσεις με τους Έλληνες από την Χαλκίδα που ίδρυσαν την Νάξο στην παραλιακή ακτή. Η Νάξος καταστράφηκε το έτος 403 π.Χ. από τον Διονύσιο τον Πρώτο, τύραννο των Συρακουσών, διότι κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο, που μεταφέρθηκε στην Σικελία, μεταξύ Αθηνών και Συρακουσών υποστήριξε την Αθήνα.
Οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν ή πωλήθηκαν ως σκλάβοι, όσοι διασώθηκαν ζήτησαν άσυλο στους γειτονικούς Σικούλους της Ταορμίνας.

Στην συμφωνία ειρήνης με τους Καρχηδονίους το 392 π.Χ. κυριεύει την Ταορμίνα ο Διονύσιος, ο Πρώτος επίσης καταστρέφει κυριολεκτικά την Νάξο, και διώχνει από την Ταορμίνα τους Σικούλους και εγκαθιστά εκεί μισθοφόρους.
Συνεχώς αναπτυσσόμενη και το έτος 358 π.Χ. με επικεφαλής τον Ανδρόμαχο, πατέρα του ιστορικού Τιμαίου, μαζί με τους πρόσφυγας από την Νάξο καταλαμβάνουν την Ταορμίνα και κάνουν το Ταυρομένιον, Ταορμίνα τον πυρήνα της ελληνικής πόλης και από τότε ήτανε ελληνική, που ίσχυε ως κληρονόμος της αρχαίας πόλης της Νάξο, όμως κάτω από την επιρροή των Συρακουσών.
Όπως αναφέρεται από το Ταυρομένιο ή Αγύριον κατάγονται οι αρχαίοι Σικελιανοί ιστορικοί Τιμαίος και Διόδωρος, που αρχικά ήτανε πόλεις Σικούλων, που είχαν μπλεχθεί στους αλληλο-ελληνικούς αγώνες δύναμης του 4ου αιώνα, που οι τύραννοι αυθαίρετα εφάρμοζαν το μέσον του βίαιου εκπατρισμού και του νέου εποικισμού.

Το 344 φιλική υποδοχή του Τιμολέων διαμέσου του Ανδρόμαχου, που ήτανε ο περιφανής πολιτικός και στρατιωτικός της Κορίνθου και ο οποίος είχε σπεύσει σε βοήθεια των Συρακουσών κατά των επιδραμόντων Καρχηδονίων και είχε καταστήσει το Ταυρομένιον ορμητήριό του και ως μοναδικός Σικελιανός τύραννος δεν καθαιρέθηκε.
Από το 312 ήτανε το Ταυρομένιον κάτω από τον Αγαθοκλή, αρχικά, και κάτω από την έξυπνη καθοδήγησή του αναδιοργανώθηκε η νέα πόλη διοικητικά, ψηφίστηκε ένα νέο σύνταγμα και κατόρθωσαν κατ΄ επανάληψη να απωθήσουν σταθερά τις προσπάθειες των Πούνιων, Καρχηδονίων, ώστε να μην υποδουλώσουν την πόλη.
Όταν αργότερα ο Αγαθοκλής απομακρύνθηκε από τη Δημοκρατία και έγινε βασιλιάς της πλησιέστερης πόλης των Συρακουσών, πήρε το Ταυρομένιον σημαντική θέση στην προσπάθειά του να εξαπλωθεί η κυριαρχία του σε όλο το νησί.
Οι Καρχηδόνιοι, που δεν ήθελαν να ανεχθούν την επεκτατική του προσπάθεια, νίκησαν το 310 π.Χ. στην ENCOME, στην σημερινή τοποθεσία POGGIO S. ANGELO, μετά είχαν de facto,πέντε ολόκληρα χρόνια τον έλεγχο πάνω στο Ταυρομένιον.

Αργότερα έπεσε η πόλη στα χέρια του τύραννου Τυνδαρίων, για να μπορέσουν να αντισταθούν τους Καρχηδονίους. Κάτω από τον Διονύσιο το Δεύτερο ανήκε το Ταυρομένιον στις Συρακούσες. Το 278 π.Χ. βοήθησε η Ταορμίνα τον Πύρο, βασιλιά της Ηπείρου, εναντίον των Συρακουσών.
Ο Πύρος έφτασε με 10.000 στρατιώτες, για να κυριεύσει τη Σικελία…Ενώ ο Πύρος ελευθέρωσε το δρόμο παρέλαβε μετά ο Συρακούσιος Ιέρωνας ο Δεύτερος την πόλη, ο οποίος ήτανε σύμμαχος των Πούνιων-Καρχηδονίων στον πρώτο πόλεμο κατά της Ρώμης.

Αλλά στον ορίζοντα σχηματιζότανε ήδη η ρωμαϊκή Δύναμη και οι κάτοικοι της Ταορμίνας, σχημάτισαν καλές γειτονικές συμμορίες με τους Ρωμαίους.
Μετά τον θάνατο του τυράννου των Συρακουσών έπεσε τελικά η πόλη Ταυρομένιον κάτω από τον ρωμαϊκό έλεγχο.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου πολέμου των Πούνιων, 218 ως 201 π.Χ. δηλαδή Καρχηδονίων, συμμάχησε η πόλη με τους Ρωμαίους, όπου επίσης συμμετείχαν οι πόλεις Μεσσήνη και Νότο, ωραία σημερινή πόλη μπαρόκ.

Από το 212 κυριεύτηκε από τους Ρωμαίους και υπέστη μεγάλες καταστροφές, και επί του Αυγούστου έγινε Ρωμαϊκή επαρχία.
Τώρα μετονομάσθηκε η πόλη σε Ταυρομένιον και λόγω της στρατηγικής της σημασίας και της συμμαχικής πίστης τιμήθηκε με τον τίτλο, σύμμαχος CIVITAS FOEDERATO,
όπου έλαβε ασυνήθιστα δικαιώματα, φορολογικά προτερήματα και καμιά άλλη πόλη της Σικελίας δεν έλαβε τόσο μεγάλη διακριτική μεταχείριση.

Όταν άρχισε ο Αύγουστος να δίνει στην Ταορμίνα αποφασιστικά ρωμαϊκά χαρακτηριστικά και να εισάγει την λατινική γλώσσα, κράτησε στην πόλη επίσης παράλληλα και την ελληνική γλώσσα .Η ελληνική γλώσσα το 878 με την πτώση των Συρακουσών αντικαταστάθηκε εκεί από την αραβική και αργότερα κατά τον 10. αιώνα και στην Ταορμίνα.

Μόνο τα δύο φυσικά κάστρα, των σκλάβων, στο Ταυρομένιον και την ΄Εννα , που δεν μπορούσαν να καταληφθούν από τους Ρωμαίους στρατιώτες, και τους οποίους σκλάβους έλειπαν τα βοηθητικά μέσα για να τρομάξουν τους εχθρούς από μία πολιορκημένη θέση και
έτσι έπεσαν μετά από προδοσία.

Οι εξεγερθέντες σκλάβοι βασανίστηκαν και μετά τους έρριπταν από τα παράθυρα κάτω στο γκρεμό. Ακόμα χιλιάδες σκλάβοι δολοφονήθηκαν ή αυτοκτόνησαν στην ΄Εννα, ενώ ο Eunus που είχε καταλάβει το Ταυρομένιον και οι Ρωμαίοι μπόρεσαν το 132 π.Χ. κάτω από την καθοδήγηση του προξένου Rupilius του ηλικιωμένου να ανακαταλάβουν μετά από προδοσία, γλίτωσε όμως και αργότερα πέθανε στη φυλακή.

Μετά την τιμητική απόδοση από τον Καίσαρα στην Ταορμίνα τα δικαιώματα μιας λατινικής
κοινότητας πέρασαν ήσυχα χρόνια. Μετά άρχισε πάλι νέος πόλεμος εναντίον του Πομπέϊου .

Άδικα προσπάθησε ο Οκταβιανός να πολιορκήσει την πόλη και την περιοχή της, είχε ηττηθεί στη θάλασσα μπροστά στην ακτή της Ταορμίνας. Μετά την φυγή του Πομπέϊου 21 π.Χ. εκτόπισε ο Οκταβιανός τον σκληρά τιμωρημένο πληθυσμό.

Είχε εγκαταστήσει στην Ταορμίνα πιστούς τιμημένους βετεράνους και η Ταορμίνα έγινε Ρωμαϊκή Επαρχία. Αυτό ήτανε απαρχή για μία εποχιακή άνθιση των αναζητούντων διασκέδαση πλούσιων Ρωμαίων.
Ο Πλίνιος ο ηλικιωμένος, συγγραφέας και Λατίνος επιστήμονας του 1ου π.Χ. αιώνα τραγούδησε τα αρωματικά κρασιά της περιοχής.
Ο Publius Ovidius Naso (1ο αιώνα π.Χ. ο πιο φημισμένος και αγαπητός ποιητής της ρωμαϊκής διασημότητας, επαινούσε τα μαλακά είδη ψαριών των γλυκών νερών, όπως π.χ. σαζάνι, γριβάδι και τα τρυφερά ψάρια της θάλασσας.

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 447 μετά Χριστών, που έχασε η Ταορμίνα την υπεροχή της στη Σικελία, δεν συνέβηκε τίποτε το χαρακτηριστικό πλέον.

Από το 535 μετά Χριστών έπεσε η Σικελία στην Ανατολική Ρώμη, δηλαδή στον βυζαντινό στρατηγό Βελισάριο και αυτοί οι αιώνες της Ανατολικής Ρώμης, δηλαδή του αργότερα ονομασθέντος Βυζαντίου χρειάζονται εντατικότερες έρευνες και ειδικές αντιμαχόμενες αξιολογήσεις.
Μετέπειτα και μέχρι του 902 μ.Χ. ανήκε στην Ανατολική Ρώμη, στο μετέπειτα ονομασθέν βυζαντινό κράτος, οπότε και καταλήφτηκε από τους Σαρακηνούς και αποκτήθηκε πάλι ξανά από τους Βυζαντινούς το 926 και παρέμεινε ως το έτος 1072, οπότε κυριεύτηκε από τους Νορμανδούς του Ρεβέρτου Γυισκάρδου και ο οποίος παρέμεινε μέχρι υπό τους Γάλλους καταλήψεώς του το 1676….

Σήμερα προσφέρει η πόλη στους απογόνους ένα ασύγκριτο και απανταχού φημισμένο πανόραμα. Τη θέση του αρχαίου Ταυρομενίου επέχει η κωμόπολη Ταορμίνα, πολυσύχναστο τουριστικό κέντρο τόσο για το εξαίρετο κλίμα της όσο για τις αρχαιότητές της, ιδιαίτερα το Ελληνικό Θέατρο, 214 μέτρα πάνω από τη θάλασσα ανάμεσα σε δύο περιοχές, που έχει χωρητικότητα για 30.000 θεατές.

Περιγραφή

Στο αρχαίο Ταυρομένιον, γενέτειρα του ιστορικού Τιμαίου, πάνω από 14 αιώνες μιλούσαν ελληνικά, εγκαταστάθηκαν οι διασωθέντες από την καταστροφή φυγάδες της Νάξου, εκεί όπου μπλέχτηκαν στις Ελληνο-ελληνικές διαμάχες δύναμης, και καταστράφηκαν, εκεί όπου οι πλούσιο Ρωμαίοι αναζητούσαν διασκέδαση και τραγούδησαν τα αρωματικά κρασιά και επαίνεσαν τα είδη ψαριών, και εκεί που ο Γκαίτε αναζητούσε με την ψυχή την Ελλάδα, γοητευμένος από την ασύγκριτη ομορφιά, εκεί που φημίζεται το εξαιρετικό κλίμα και οι αρχαιότητες, βρίσκεται το ελληνικό Θέατρο, που προσφέρει στους απογόνους ένα ασύγκριτο και απανταχού φημισμένο πανόραμα, αλλά βρίσκονται και οι ρίζες του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού. Ο Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης, περιγράφει, το Ταυρομένιο, την σημερινή Ταορμίνα.

Το φημισμένο αρχαίο ελληνικό θέατρο του Ταυρομένιου, σήμερα Ταορμίνα, 3ου π.Χ. αιώνα, και η πανέμορφη πόλη, που ιδρύθηκε το 358 π.Χ. Κάτωθι από την Ταορμίνα η Νάξος, που ιδρύθηκε το 735 π.Χ. από Έλληνες των Κυκλάδων και Εύβοιας.

Εκεί στο Ταυρομένιο -Ταορμίνα, στη γενέτειρα του Έλληνα ιστορικού Τιμαίου, που εξορίστηκε περίπου το 315 π.Χ. από τον Αγαθοκλή και παρέμεινε 50 ολόκληρα χρόνια στην Αθήνα, έγραψε την τελευταία μεγάλη κλασική εποχή της Σικελίας και της Δύσης και το κύριο έργο του αποτελείτο από 38 εκτενή βιβλία και σε 5 ακόμα βιβλία ασχολήθηκε με τον Αγαθοκλή και
τον οποίον μισούσε, απεβίωσε το 289 σε ηλικία 96 ετών.

Ο Τιμαίος ίσχυε για τους Ρωμαίους (για τον Cicero) ως ο ιστορικός της Ρώμης.
Το αρχαίο Ταυρομένιον οφείλει την εξέλιξη και ακμή του στην καταστροφή της γειτονικής Νάξου από τους Συρακουσίους, γιατί υποστήριξε στον πόλεμο την Αθήνα.

Σήμερα, εκεί στο Ταυρομένιον- Ταορμίνα φημισμένη περιοχή από την υπέροχη θέση της και ειδικότερα από το Μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού Θεάτρου, που προσφέρει στους απογόνους ένα ασύγκριτο και απανταχού φημισμένο πανόραμα, περπατώντας, εκεί όπου κατά την αρχαιότητα τραγούδησαν τους ρομαντικούς αμπελώνες και τα κρασιά, και επαίνεσαν τα είδη ψαριών των γλυκών νερών, και τα τρυφερά ψάρια της θάλασσας.

Όταν ο Αύγουστος εισήγαγε την λατινική γλώσσα, κράτησε επίσης παράλληλα και την ελληνική γλώσσα που αντικαταστάθηκε με την αραβική κατά τον 10. αιώνα. Το 19ο αιώνα οι Βορειοευρωπαίοι και βρετανοί ταξιδιώτες, όπως ο Γκαίτε, ο αρχαιολάτρης του ελληνικού πολιτισμού που αναζητούσε με την ψυχή την Ελλάδα ως τον Λόρενς, γοητεύτηκαν από την ασύγκριτη και απερίγραπτη ομορφιά και έγραψαν αθάνατους ύμνους γι΄ αυτήν.

Μνημία

Σήμερα προσφέρει η πόλη στους απογόνους ένα ασύγκριτο και απανταχού φημισμένο
πανόραμα είναι πολυσύχναστο τουριστικό κέντρο, και επίσης φημίζεται τόσο για το εξαιρετικό κλίμα, όσο και για τις αρχαιότητές της, ιδιαίτερα το ελληνικό θέατρο με μεγάλη χωρητικότητα για θεατές. 

Το αρχαίο ελληνικό Θέατρο, κατασκευάστηκε κατά τον 3ο π.Χ. αιώνα κάτω από τον Ιέρωνα τον 2ο, . Την εποχή των αυτοκρατόρων έγιναν στο θέατρο σημαντικές αλλαγές και επεκτάσεις. Κάτω από τους Ρωμαίους κατά πάσα πιθανότητα τον 2ο μετά Χριστό αιώνα, επεκτάθηκε για τους αγώνες μονομαχίας της αρχαίας Ρώμης. Αυτό το θέατρο προσφέρει στους θεατές με το σύνολο της οροσειράς της Αίτνα και την γαλάζια θάλασσα στο βάθος ένα πραγματικό και με λόγια απερίγραπτο, ονειρευτό όμορφο θέαμα. Αυτό το Θέατρο είναι χωρίς αμφιβολία πολύτιμο κόσμημα από ανθρώπινα και ελληνικά χέρια κατασκευασμένο, που αντανακλά με το γαλάζιο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας στην καταπράσινη ηρεμία των κοιλάδων και την κάτασπρη κορυφή της Αίτνας.

Και σε ετούτο το ανιχνευτικό επαναληπτικό ταξίδι μου, στην Μεγάλη Ελλάδα, ήμουνα πάντα, πολλές φορές άθελα με τις σκέψεις, της αδικαιολόγητης διαμάχης
και καταστροφής εξαιτίας του Πελοποννησιακού πολέμου που μεταφέρθηκε στη Σικελία.

Ο πόλεμος μεταξύ των Αθηνών και Συρακουσών δεν είχε αδυνατίσει μόνο τις Σικελιανές πόλεις - κράτη,
παρ΄ όλη την μεγαλοπρεπή νίκη, στρατιωτικά, παρά επίσης και πολιτικά επέφερε βαθιά σχισμή σε οπαδούς της Αθήνας και σε οπαδούς των Συρακουσών και ουδέτερων πόλεων, έτσι που οι Σικελιανές πόλεις βρέθηκαν απροετοίμαστες και στάθηκαν ξαφνικά απέναντι στον εχθρό χωρίς δύναμη.

Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο

Γνωρίζουμε, ότι ποτέ πρωτύτερα και πουθενά οι Έλληνες δεν έφτασαν πλησιέστερα στην αυταπάτη μιας Αυτοκρατορίας, που για πολύ χρόνο θα μπορούσε να κυριαρχήσει τη Μεσόγειο.
Και όμως δώρισαν αυτή τη πιθανότητα ευκαιρίας σε άλλους εξαιτίας των μακροχρόνιων φιλονικιών και αγώνων δύναμης μεταξύ τους.

Η αναβίωση της Τυραννίδας στις Συρακούσες και έχοντες τις παραπάνω εξελίξεις ως αφετηρία,( τις ελληνο-ελληνικές διαμάχες και τον κίνδυνο των Καρχηδονίων) επεκτάθηκε αυτή στις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις της Σικελίας και αποδίδεται στα αίτια της εισβολής των Αθηναίων και λίγο αργότερα στην εισβολή των Καρχηδονίων στην Σικελία. 

The Ancient Pinakes from Tauromenion