Το αρχαίο θέατρο στην Εφεσό χτίστηκε στην εποχή του Λυσίμαχου, στη δυτική πλαγιά και περνά διάφορες οικοδομικές φάσεις.
Είναι το μεγαλύτερο Θέατρο στο μικρασιατικό χώρο. Το Θέατρο πρέπει να πρωτοσχεδιάστηκε γύρω στο 274π.Χ. κατά την ίδρυση της πόλης. Κατά την εποχή της Ρωμαιοκρατίας διπλασίασε τις θέσεις του σε 24000. Τελευταία περιπέτεια του θεάτρου ήταν η μετατροπή του σε αρένα γύρω στο 140 – 144 μ.Χ. για τη διοργάνωση μονομαχιών και θηριομαχιών.
Είναι το μεγαλύτερο Θέατρο στο μικρασιατικό χώρο. Το Θέατρο πρέπει να πρωτοσχεδιάστηκε γύρω στο 274π.Χ. κατά την ίδρυση της πόλης. Κατά την εποχή της Ρωμαιοκρατίας διπλασίασε τις θέσεις του σε 24000. Τελευταία περιπέτεια του θεάτρου ήταν η μετατροπή του σε αρένα γύρω στο 140 – 144 μ.Χ. για τη διοργάνωση μονομαχιών και θηριομαχιών.
Η σκηνή είναι ασυνήθιστα μεγάλη από τα πρώτα ελληνιστικά χρόνια. Αλλάζει στον 1ο π.Χ. αιώνα και ξαναχτίζεται από τον 1ο - 2ο μ.Χ. αιώνα. Παίρνει τελική μορφή και το κοίλο για τους θεατές, με τρία διαζώματα κι έντεκα κερκίδες στο κάτω και μεσαίο διάζωμα και είκοσι δύο πάνω. Χωρούσε τριάντα χιλιάδες θεατές. Σ' αυτό διαδραματίζονταν γνωστές σκηνές κατά του Απόστολου Παύλου, όταν ο χρυσοχόος Δημήτριος, που έφτιαχνε μικρούς ναούς της Αρτέμιδας, από ασήμι για τους επισκέπτες του Αρτεμισίου, ξεσήκωσε τον ειδωλολατρικό λαό εναντίον του κι όλοι φωνάζανε για αρκετή ώρα «Μεγάλη η Αρτεμις των Εφεσίων», έτσι ώστε ο Παύλος αναγκάστηκε να φύγει άπρακτος από την Εφεσο.
Σχετικά οι «Πράξεις των Αποστόλων» (Ιθ΄ 23 κ.εξ.) μας πληροφορούν: «Εγεινε δε κατ' εκείνον τον καιρόν ταραχή ουκ ολίγη περί ταύτης της οδού. Διότι αργυροκόπος τις ονόματι Δημήτριος, κατασκευάζων ναούς αργυρούς της Αρτέμιδος, επροξένει εις τους τεχνίτας ουκ ολίγον κέρδος, τους οποίους συναθροίσας και τους εργαζομένους τα τοιαύτα, είπεν, άνδρες, εξεύρετε ότι εκ ταύτης της εργασίας προέρχεται η ευπορία ημών, και θεωρείτε και ακούετε ότι πολύ λαόν ου μόνον της Εφέσου, αλλά σχεδόν πάσης της Ασίας, ο Παύλος ούτως έπεισε και μετέβαλε, λέγων ότι δεν είναι θεοί οι διά χειρών κατασκευαζόμενοι. Και ου μόνον η τέχνη ημών αύτη κινδυνεύει να εξουθενωθεί, αλλά και το ιερόν της μεγάλης θεάς Αρτέμιδος να λογισθή εις ουδέν, και μέλλει μάλιστα να καταστραφή η μεγαλειότης αυτής, την οποίαν όλη η Ασία και η οικουμένη σέβεται. Ακούσαντες δε και εμπλησθέντες θυμού, έκραζον λέγοντες. Μεγάλη η Αρτεμις των Εφεσίων. Και η πόλις όλη επλήσθη ταραχής, και όρμησαν ομοθυμαδόν εις το θέατρον, αφού συνήρπασαν τον Γάιον και Αρίσταρχον τους Μακεδόνας, συνοδοιπόρους του Παύλου. Ενώ δε ο Παύλος ήθελε να εισέλθη εις τον δήμον, οι μαθηταί δεν άφινον αυτόν, τινές δε και εκ των Ασιαρχών, όντες φίλοι αυτού, έστειλαν προς αυτόν και παρεκάλουν να μην εκτεθή εις το θέατρον»(...). «Αφού δε έπαυσεν ο θόρυβος, προσκαλέσας ο Παύλος τους μαθητάς και ασπασθείς, εξήλθε διά να υπάγη εις την Μακεδονίαν. Και διαπεράσας τα μέρη εκείνα και προτρέψας αυτούς διά λόγων πολλών, ήλθεν εις την Ελλάδα». (Κ΄ 1,2). (Καινή Διαθήκη, κατά τους εβδομήκοντα, 1956).
Στην εποχή του Καρακάλα (3ος μ.Χ. αιώνας) το θέατρο Εφέσου επισκευάστηκε για τελευταία φορά.
Το όνομα της Εφέσου είναι μάλλον προελληνικό. Υπήρξε μεγάλη πόλη με φημισμένο ιερό της Αρτέμιδας στη δυτική ακτή της Μικρασίας, απέναντι από τη Σάμο, ανάμεσα στις οροσειρές της Μυκάλης και της «Μικρασίας άκρας», που σχηματίζουνε μικρό κόλπο. Ως Ελληνας οικιστής, στο τέλος του 11ου π.Χ. αιώνα, φέρεται ο Ανδροκλος, γιος του Κόδρου, μεσσηνοαττικής καταγωγής.
Το όνομα της Εφέσου είναι μάλλον προελληνικό. Υπήρξε μεγάλη πόλη με φημισμένο ιερό της Αρτέμιδας στη δυτική ακτή της Μικρασίας, απέναντι από τη Σάμο, ανάμεσα στις οροσειρές της Μυκάλης και της «Μικρασίας άκρας», που σχηματίζουνε μικρό κόλπο. Ως Ελληνας οικιστής, στο τέλος του 11ου π.Χ. αιώνα, φέρεται ο Ανδροκλος, γιος του Κόδρου, μεσσηνοαττικής καταγωγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου