Οι σμαραγδένιες ταμπλέτες του Ερμή του Τρισμέγιστου
Bαθιά μέσα
στην καρδιά της Γης,
απλώνονται
οι Αίθουσες του Αμένθους,
μακράν κάτω απο τις νήσους
της βυθισμένης Ατλαντίδας,
Αίθουσες των Νεκρών
μα και αίθουσες των ζώντων,
λουσμένες μέσα στο πυρ
του απείρου ΟΛΟΥ (ALL).
Μακράν στο παρελθόν,
χαμένα μέσα στον χωρο χρονο
(space time)
τα του Φωτός Τέκνα
κοίταξαν κάτω,
επάνω στον κόσμο.
Βλέποντας τα τέκνα των ανδρών
μέσα στα δεσμά τους,
δεμένα απο την δύναμη
η οποία ήρθε
απο το υπερπέραν/επέκεινα (beyond).
Γνώριζαν οτι
μόνο μέσω της ελευθερίας
απο τα δεσμά του
θα μπορούσε ο άνδρας
κάποτε να υψωθεί
απο την Γη στον Ήλιο.
Κάτω αυτοί ήλθαν
και δημιούργησαν σώματα,
λαμβάνοντας την όψη
των ανδρών ως δική τους.
Οι Διδάσκαλοι των πάντων,
είπαν μετά την μορφοποίησή τους:
''Είμαστε εκείνοι
οι οποίοι έλαβαν μορφή
απο την διαστημο-σκόνη (space-dust),
συμμετέχοντας στην ζωή
απο το άπειρον ΟΛΟΝ (ALL) ·
ζώντες μέσα στον κόσμο
ως τέκνα των ανδρών,
όμοιοι
και όμως ανόμοιοι
με τα τέκνα των ανδρών''.
Tότε
θέλοντας να διαμορφώσουν
ένα μέρος ως κατοικία,
πέραν κάτω
απο τον φλοιό της γης,
προκάλεσαν έκρηξη
σε μεγάλους χώρους/διαστήματα
με την δύναμή τους,
χώρους/διαστήματα χωριστά
απο τα τέκνα των ανδρών.
Περιβάλλοντάς τις
απο δυνάμεις και ισχύ,
προασπισθείσες απο κάθε βλάβη,
τις Αίθουσες των Νεκρών.
Δίπλα-δίπλα έπειτα,
τοποθέτησαν άλλους χώρους/διαστήματα,
γεμίζοντάς τους
με Ζωή
και με Φως
απο επάνω.
Οικοδόμησαν τότε
τις Αίθουσες του Αμένθους,
για να μπορέσουν
να κατοικήσουν
αιωνίως εκεί,
ζώντες με ζωή
στο της αιωνιότητας τέλος.
Τριάντα και δύο
ήταν εκεί απο τα τέκνα,
υιοί των Φωτων
που είχαν έρθει
ανάμεσα στους άνδρες,
αναζητώντες να ελευθερώσουν
απο τα δεσμά του σκότους
εκείνους οι οποίοι
ήταν δεσμευμένοι
απο την δύναμη απο το επέκεινα/υπερπέραν.
Bαθιά μέσα στις Αίθουσες της Ζωής,
αναπτυσσόταν ένα άνθος,
φλεγόμενο,
διευρυνόμενο,
οδηγόν προς τα πίσω την νύχτα.
Τοποθέτησαν στο κέντρο,
μία ακτίνα μεγάλης ισχύος,
Ζωή δωρίζουσα,
Φως δωρίζουσα,
με δύναμη πληρούσα όλους
όσοι έρχονταν δίπλα της.
Τοποθέτησαν
γύρω του (άνθους) θρόνους,
δύο και τριάντα,
θέσεις για έκαστο
απο τα του Φωτός Τέκνα,
τοποθετημένες έτσι
ώστε αυτά να λούζονται
μέσα στην ακτινοβολία,
πληρούμενα απο την Ζωή
απο το αιώνιο Φως.
Εκεί
χρόνο με το χρόνο
έθεσαν
τα πρώτα τους
δημιουργηθέντα σώματα
έτσι ώστε να μπορούν να πληρούνται
απο το Πνεύμα της Ζωής.
Για εκατό έτη
κάθε χίλια έτη
πρέπει
η φλόγα Φωτός
που δίνει Ζωή
να ανάψει επί των σωμάτων τους.
Διεγείρουσα,
αφυπνίζουσα το Πνεύμα της Ζωής.
Εκεί
μέσα στον κύκλο
απο αιώνα σε αιώνα
(aeon to aeon),
κάθονται οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι,
ζώντες μία ζωή
μη-γνωστή μεταξύ των ανθρώπων.
Εκεί
στις Αίθουσες της Ζωής
αυτοί ψευδο κοιμούνται
(lie sleeping) ·
ελεύθερη
ρέει η Ψυχή τους
διαμέσου των σωμάτων των ανδρών.
Χρόνο με το χρόνο,
ενώ τα σώματά τους ψευδο κοιμούνται,
ενσαρκώνονται αυτοί
μέσα στα σώματα των ανδρών.
Διδάσκοντες και καθοδηγούντες
προς τα εμπρός
και προς τα επάνω,
έξω απο το σκότος,
μέσα στο φως.
Εκεί
μέσα στην Αίθουσα της Ζωής,
πλήρη της σοφίας τους,
γνωστά όχι στις φυλές των ανδρών,
ζώντα ες αεί
κάτω απο το κρύο
πυρ της ζωής,
κάθονται τα του Φωτός Τέκνα.
Καιροί είναι όταν εκείνα αφυπνίζονται,
ερχόμενα απο τα βάθη
να είναι φώτα
μεταξύ των ανδρών,
άπειροι (infinite) αυτοί
μεταξύ πεπερασμένων (finite) ανδρών.
Εκείνος ο οποίος
με πρόοδο έχει αναπτυχθεί
απο το σκότος,
ανυψώνων εαυτόν
απο τη νύχτα
μέσα στο φως,
ελεύθερος είναι εκείνος
απο τις Αίθουσες του Αμένθους,
ελεύθερος
απο το Άνθος του Φωτός
και της Ζωής.
Καθοδηγούμενος εκείνος τότε,
απο σοφία
και γνώση,
περνά απο τους άνδρες,
στον Διδάσκαλο της Ζωής.
Εκεί εκείνος μπορεί να ενοικεί
ως ένα με τους Διδασκάλους,
ελεύθερος
απο τα δεσμά του σκότους
της νύχτας.
Καθισμένοι
εν μέσω του άνθους της ακτινοβολίας
κάθονται επτά
Κύριοι απο τους Χωρο-Χρονους
(Space-Times)
πάνω απο εμάς,
βοηθούντες
και καθοδηγούντες
μέσω άπειρης Σοφίας,
στο μονοπάτι μέσα απο τον χρόνο
τα τέκνα των ανδρών.
Ισχυροί
και παράξενοι,
εκείνοι,
πεπλωμένοι (veiled)
με την δική τους δύναμη,
σιωπηλοί,
παντο-γνώστες,
έλκοντες την δύναμη της Ζωής,
διαφορετικοί,
κι όμως,
ένα
με τα τέκνα των ανδρών.
Αεί (Aye),
διαφορετικοί,
και όμως Ένα
με τα Τέκνα του Φωτός.
Φύλακες
και παρατηρητές
της δύναμης
των δεσμών του άνδρα,
έτοιμοι να τα λύσουν
όταν το φως (επίπεδο φωτός)
έχει επιτευχθεί.
Πρώτος
και περισσότερο ισχυρός,
κάθεται η Πεπλωμένη Παρουσία,
Κύριος των Κυρίων,
το άπειρον Εννέα,
πάνω απο τον άλλο απο καθένα
οι Κύριοι των Κύκλων ·
[(δεύτερη γραφή:)
Μετά
οι άπειροι Εννέα,
πάνω απο τους άλλους
του κάθε Κοσμικού κύκλου,
ζυγίζουν
και παρατηρούν
την πρόοδο των ανθρώπων.
Kάτω απο ΕΚΕΙΝΟΝ,
κάθονται οι Κύριοι των Κύκλων.)]
Τρίτος,
Τέταρτος,
Πέμπτος,
και Έκτος,
Έβδομος,
Όγδοος,
καθένας με την αποστολή του,
καθένας με τις δυνάμεις του,
οδηγών,
κατευθύνων
το πεπρωμένο του ανδρός.
Εκεί
κάθονται εκείνοι,
θαυμαστοί
και ισχυροί,
ελεύθεροι
απο όλο τον χρόνο
και χώρο.
Όχι απο αυτόν τον κόσμο εκείνοι,
και όμως
συγγενείς του.
Γηραιοί (Elder) Αδελφοί εκείνοι,
των τέκνων των ανδρών.
Κρίνοντες
και ζυγίζοντες
αυτοί με την σοφία τους,
παρατηρούν την πρόοδο
του Φωτός
μεταξύ των ανδρών.
Εκεί,
μπροστά τους
οδηγήθηκα απο τον Ένοικο.
βλέποντάς τον να να αναμιγνύεται
με το ΕΝΑ απο επάνω.
Τότε απο ΕΚΕΙΝΟΝ
ήλθε προς εμένα μία φωνή λέγουσα:
''Mεγάλος εί σύ (art thou),
Θωθ,
μεταξύ των τέκνων των ανθρώπων.
Ελεύθερος
απο εδώ και πέρα (henceforth)
απο τις Αίθουσες του Αμένθους,
Διδάσκαλος της Ζωής
ανάμεσα στα τέκνα των ανδρών.
Δεν θα γευτείς τον θάνατο
εκτός εάν εσύ το επιθυμήσεις,
θα πίνεις εσύ απο την Ζωή
έως το της Αιωνιότητας τέλος,
Απο εδώ και πέρα
για πάντα είναι Ζωή,
δική σου για παραλαβή.
Απο εδώ και πέρα
είναι θάνατος
στο κάλεσμα του χεριού σου.
Κατοίκησε εδώ
ή φύγε απο εδώ,
όταν συ επιθυμείς,
Ελεύθερος είναι ο Αμένθης
στον Ήλιο του ανδρός.
Λάβε ανυψώνοντας συ την Ζωή
με οποιαδήποτε μορφή συ επιθυμείς,
Τέκνο του Φωτός,
που έχεις αναπτυχθεί μεταξύ των ανδρών.
Διάλεξε συ την εργασία σου,
γιατι σε όλους θα πρέπει κόπος (labor),
και ποτέ να μην είναι ελεύθεροι
απο το μονοπάτι του Φωτός.
Ένα βήμα συ έχεις κερδίσει
στο μακρύ μονοπάτι προς τα επάνω,
άπειρο τώρα είναι το βουνό του Φωτός.
Κάθε βήμα που συ κάνεις
υψώνει το όρος ·
Ολόκληρη η πρόοδός σου
μακραίνει τον σκοπό/στόχο.
Προσέγγιζε συ (ye) πάντοτε
την άπειρη Σοφία,
πάντοτε μπροστά σου
θα απομακρύνεται ο σκοπός.
Ελεύθερος έχεις γίνει τώρα
απο τις Αίθουσες του Αμένθους
να περπατάς χέρι χέρι
με τους Κυρίους του κόσμου,
ένας με ένα σκοπό,
εργαζόμενοι μαζί,
φορείς του Φωτός
στα τέκνα των ανθρώπων''.
Τότε απο τον θρόνο του ήρθε
ένας απο τους Διδασκάλους,
παίρνοντας το χέρι μου
και οδηγώντας με
προς τα εμπρός
μέσα απο όλες τις Αίθουσες
της βαθιάς, κρυμμένης γης.
Με οδήγησε εκείνος
μέσα απο τις Αίθουσες του Αμένθους,
δείχνοντας τα μυστήρια
που δεν είναι γνωστά στον άνδρα.
Μέσα απο το σκοτεινό πέρασμα,
προς τα κάτω εκείνος με οδήγησε,
μέσα στην Αίθουσα όπου κάθεται
ο σκοτεινός Θάνατος.
Αχανής ως το διάστημα απλωνόταν
η μεγαλειώδης Αίθουσα μπροστά μου,
περιτοιχισμένη απο σκότος
μα ακόμη πλήρης φωτός.
Μπροστά μου υψωνόταν
ένας μεγάλος θρόνος απο σκότος,
πεπλωμένη επάνω του
καθόταν μία μορφή απο σκότος.
Σκοτεινότερη απο το σκότος
καθόταν η μεγάλη μορφή,
σκοτεινή
με μια σκοτεινιά όχι της νύχτας.
Μπροστά της τότε
σταμάτησε ο Διδάσκαλος, μιλώντας
Την Λέξη που φέρνει Ζωή, και είπε:
''Ω, διδάσκαλε του σκότους,
καθοδήγησε το δρόμο
απο Ζωή σε Ζωή,
μπροστά σου φέρνω
έναν Ήλιο του πρωινού.
Μην τον αγγίξεις ποτέ
με την δύναμη της νύχτας.
Μην καλέσεις ποτέ
την φλόγα του
στο σκότος της νύχτας.
Γνώρισέ τον,
και δες τον,
έναν απο τους αδελφούς μας,
οι οποίοι υψώθηκαν
απο το σκότος
μέσα στο Φως.
Ελευθέρωσε σύ
την φλόγα του
απο τα δεσμά της,
ελεύθερη άφησέ την
να καίει
μέσα στο σκότος της νύχτας''.
Υψώθηκε τότε
το χέρι της φιγούρας,
μπροστά ήρθε μία φλόγα
που αυξήθηκε καθαρά και λαμπρά.
Kύλησε πίσω γρήγορα
την αυλαία της σκοτεινότητας,
απο-πεπλώνοντας την Αίθουσα
απο την σκοτεινότητα της νύχτας.
Τότε αυξήθηκε
στο μεγάλο χώρο/διάστημα μπροστά μου,
φλόγα μετά τη φλόγα,
απο το πέπλο της νύχτας.
Αμέτρητες,
εκατομμύρια ξεπήδησαν
αυτές μπροστά μου,
κάποιες φλεγόμενες
προς τα εμπρός
ως άνθη πυρός.
Άλλες ήταν που εξέπεμπαν
μια αμυδρή ακτινοβολία,
ρέοντας ασθενώς
εκεί έξω στην νύχτα.
Μερικές έσβηναν γρήγορα ·
άλλες μεγάλωναν
απο μια μικρή σπίθα φωτός.
Καθε μια τους
περιβαλλόταν απο το δικό της
αχνό πέπλο σκοτεινότητας,
όμως φλέγονταν
με ένα φως άσβεστο.
Έρχονταν
και έφευγαν
όπως οι πυγολαμπίδες την άνοιξη
γεμίζοντας τον χώρο
Φως
και Ζωή.
Τότε μίλησε μια φωνή,
ισχυρή και ιερή,
λέγοντας:
''Αυτά είναι φώτα
που είναι ψυχές
μεταξύ των ανδρών,
που αναπτύσσονται
και σβήνουν,
υπάρχουσες ες αεί,
αλλάζουσες μα ζώσες
μέσω του θανάτου
στην ζωή.
Όταν έχουν ανθίσει σε άνθος,
φθάνουν στο ζενίθ
της ανάπτυξής τους
στην ζωή τους,
τάχιστα τότε εγώ στέλνω
το πέπλο μου της σκοτεινιάς
σαβανώνοντας
και αλλάζοντας
σε νέες μορφές ζωής.
Σταθερά
προς τα επάνω,
διαμέσου των εποχών,
να αναπτύσσεται,
να διευρύνεται ακόμη
μέσα σε άλλη φλόγα,
αστραποβολώντας
στην σκοτεινότητα
με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη
σβησμένη
και όμως άσβεστη
απο το πέπλο της νύχτας.
Έτσι αναπτύσσεται
η ψυχή του ανθρώπου
πάντοτε προς τα επάνω,
σβησμένη
μα άσβεστη
απο την σκοτεινότητα της νύχτας.
Εγώ,
ο Θάνατος,
έρχομαι,
μα και δεν παραμένω,
διότι ζωή αιώνια υπάρχει
μέσα στο ΌΛΟΝ (in the ALL) ·
μόνον ένα εμπόδιο,
εγώ στο μονοπάτι,
γρήγορα θα κατακτηθώ
απο το άπειρο φως.
Αφυπνίσου,
Ω φλόγα
που καις αεί εσωτερικά,
φλόγα βγες (flame forth)
και κατάκτησε
το πέπλο της νύχτας''.
Τότε
ανάμεσα στις φλόγες
μέσα στη σκοτεινότητα,
μεγάλωσε μία,
η οποία απώθησε την νύχτα,
φλεγομένη,
διευρυνομένη,
διαρκώς λαμπρυνομένη,
ώσπου στο τέλος
δεν ήταν τίποτε άλλο
πέραν Φωτός.
Τότε
μίλησε ο οδηγός μου,
η φωνή του διδασκάλου:
"Δες την δική σου ψυχή
όπως αναπτύσσεται
μέσα στο φως,
ελεύθερη τώρα
για πάντα
απο τον Κύριο της νύχτας".
Προς τα εμπρός
εκείνος με οδήγησε
μέσω πολλών μεγάλων χώρων
που ήταν πλήρεις
απο τα μυστήρια
των Τέκνων του Φωτός ·
Μυστήρια τα οποία
ο άνδρας ίσως ποτέ δεν γνωρίσει
έως ότου
και εκείνος,
επίσης,
γίνει ένας Ήλιος του Φωτός.
Πίσω
τότε ΕΚΕΙΝΟΣ με οδήγησε
μέσα στο Φως
της Αίθουσας του Φωτός.
Yποκλίθηκα τότε
μπροστά στους μεγάλους Διδασκάλους,
Κυρίους του ΟΛΟΥ (ALL)
απο τους κύκλους επάνω/άνωθεν
(from the cycles above).
Mίλησε ΕΚΕΙΝΟΣ τότε
με λόγους μεγάλης ισχύος λέγων:
''Συ έχεις γίνει ελεύθερος
απο τις Αίθουσες του Αμένθους.
Eπέλεξε συ το έργο σου
ανάμεσα στα τέκνα των ανδρών''.
Τότε μίλησα εγώ:
''Ω,
μεγάλε διδάσκαλε,
επέτρεψέ μου
να είμαι διδάσκαλος των ανδρών,
να τους οδηγώ
προς τα εμπρός
και προς τα επάνω
ώσπου εκείνοι,
επίσης,
να γίνουν φώτα
μεταξύ των ανδρών ·
απελευθερωμένοι
απο το πέπλο της νύχτας
που τους περιβάλλει,
φλεγόμενοι με το φως
το οποίο θα λάμπει
μεταξύ των ανδρών''.
Μίλησε σε εμένα τότε η φωνή:
''Πήγαινε,
όπως συ επιθυμείς.
Διότι έτσι είναι αποφασισμένο.
Κύριος είσαι συ
του δικού σου πεπρωμένου,
ελεύθερος
να λάβεις
ή να απορρίψεις
κατά βούλησιν.
Λάβε συ την δύναμη,
λάβε συ την σοφία.
Λάμψε ως φως
μεταξύ των τέκνων των ανδρών''.
Προς τα επάνω τότε,
οδήγησε εμένα ο Ένοικος.
Ενοίκησα εγώ ξανά
μεταξύ των τέκνων των ανδρών,
διδάσκοντας
και παρουσιάζοντας
μέρος της σοφίας μου ·
Ήλιος του Φωτός,
ένα πυρ
μεταξύ των ανδρών.
Τώρα
ξανά βαδίζω
το μονοπάτι προς τα κάτω,
αναζητών το φως
στην σκοτεινότητα της νύχτας.
Παρατήρησε συ,
κράτησε συ
και διαφύλαξε το αρχείο μου,
oδηγός ας είναι
για τα τέκνα των ανδρών.
[ΤΕΛΟΣ ΠΙΝΑΚΟΣ Β']
Bαθιά μέσα
στην καρδιά της Γης,
απλώνονται
οι Αίθουσες του Αμένθους,
μακράν κάτω απο τις νήσους
της βυθισμένης Ατλαντίδας,
Αίθουσες των Νεκρών
μα και αίθουσες των ζώντων,
λουσμένες μέσα στο πυρ
του απείρου ΟΛΟΥ (ALL).
Μακράν στο παρελθόν,
χαμένα μέσα στον χωρο χρονο
(space time)
τα του Φωτός Τέκνα
κοίταξαν κάτω,
επάνω στον κόσμο.
Βλέποντας τα τέκνα των ανδρών
μέσα στα δεσμά τους,
δεμένα απο την δύναμη
η οποία ήρθε
απο το υπερπέραν/επέκεινα (beyond).
Γνώριζαν οτι
μόνο μέσω της ελευθερίας
απο τα δεσμά του
θα μπορούσε ο άνδρας
κάποτε να υψωθεί
απο την Γη στον Ήλιο.
Κάτω αυτοί ήλθαν
και δημιούργησαν σώματα,
λαμβάνοντας την όψη
των ανδρών ως δική τους.
Οι Διδάσκαλοι των πάντων,
είπαν μετά την μορφοποίησή τους:
''Είμαστε εκείνοι
οι οποίοι έλαβαν μορφή
απο την διαστημο-σκόνη (space-dust),
συμμετέχοντας στην ζωή
απο το άπειρον ΟΛΟΝ (ALL) ·
ζώντες μέσα στον κόσμο
ως τέκνα των ανδρών,
όμοιοι
και όμως ανόμοιοι
με τα τέκνα των ανδρών''.
Tότε
θέλοντας να διαμορφώσουν
ένα μέρος ως κατοικία,
πέραν κάτω
απο τον φλοιό της γης,
προκάλεσαν έκρηξη
σε μεγάλους χώρους/διαστήματα
με την δύναμή τους,
χώρους/διαστήματα χωριστά
απο τα τέκνα των ανδρών.
Περιβάλλοντάς τις
απο δυνάμεις και ισχύ,
προασπισθείσες απο κάθε βλάβη,
τις Αίθουσες των Νεκρών.
Δίπλα-δίπλα έπειτα,
τοποθέτησαν άλλους χώρους/διαστήματα,
γεμίζοντάς τους
με Ζωή
και με Φως
απο επάνω.
Οικοδόμησαν τότε
τις Αίθουσες του Αμένθους,
για να μπορέσουν
να κατοικήσουν
αιωνίως εκεί,
ζώντες με ζωή
στο της αιωνιότητας τέλος.
Τριάντα και δύο
ήταν εκεί απο τα τέκνα,
υιοί των Φωτων
που είχαν έρθει
ανάμεσα στους άνδρες,
αναζητώντες να ελευθερώσουν
απο τα δεσμά του σκότους
εκείνους οι οποίοι
ήταν δεσμευμένοι
απο την δύναμη απο το επέκεινα/υπερπέραν.
Bαθιά μέσα στις Αίθουσες της Ζωής,
αναπτυσσόταν ένα άνθος,
φλεγόμενο,
διευρυνόμενο,
οδηγόν προς τα πίσω την νύχτα.
Τοποθέτησαν στο κέντρο,
μία ακτίνα μεγάλης ισχύος,
Ζωή δωρίζουσα,
Φως δωρίζουσα,
με δύναμη πληρούσα όλους
όσοι έρχονταν δίπλα της.
Τοποθέτησαν
γύρω του (άνθους) θρόνους,
δύο και τριάντα,
θέσεις για έκαστο
απο τα του Φωτός Τέκνα,
τοποθετημένες έτσι
ώστε αυτά να λούζονται
μέσα στην ακτινοβολία,
πληρούμενα απο την Ζωή
απο το αιώνιο Φως.
Εκεί
χρόνο με το χρόνο
έθεσαν
τα πρώτα τους
δημιουργηθέντα σώματα
έτσι ώστε να μπορούν να πληρούνται
απο το Πνεύμα της Ζωής.
Για εκατό έτη
κάθε χίλια έτη
πρέπει
η φλόγα Φωτός
που δίνει Ζωή
να ανάψει επί των σωμάτων τους.
Διεγείρουσα,
αφυπνίζουσα το Πνεύμα της Ζωής.
Εκεί
μέσα στον κύκλο
απο αιώνα σε αιώνα
(aeon to aeon),
κάθονται οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι,
ζώντες μία ζωή
μη-γνωστή μεταξύ των ανθρώπων.
Εκεί
στις Αίθουσες της Ζωής
αυτοί ψευδο κοιμούνται
(lie sleeping) ·
ελεύθερη
ρέει η Ψυχή τους
διαμέσου των σωμάτων των ανδρών.
Χρόνο με το χρόνο,
ενώ τα σώματά τους ψευδο κοιμούνται,
ενσαρκώνονται αυτοί
μέσα στα σώματα των ανδρών.
Διδάσκοντες και καθοδηγούντες
προς τα εμπρός
και προς τα επάνω,
έξω απο το σκότος,
μέσα στο φως.
Εκεί
μέσα στην Αίθουσα της Ζωής,
πλήρη της σοφίας τους,
γνωστά όχι στις φυλές των ανδρών,
ζώντα ες αεί
κάτω απο το κρύο
πυρ της ζωής,
κάθονται τα του Φωτός Τέκνα.
Καιροί είναι όταν εκείνα αφυπνίζονται,
ερχόμενα απο τα βάθη
να είναι φώτα
μεταξύ των ανδρών,
άπειροι (infinite) αυτοί
μεταξύ πεπερασμένων (finite) ανδρών.
Εκείνος ο οποίος
με πρόοδο έχει αναπτυχθεί
απο το σκότος,
ανυψώνων εαυτόν
απο τη νύχτα
μέσα στο φως,
ελεύθερος είναι εκείνος
απο τις Αίθουσες του Αμένθους,
ελεύθερος
απο το Άνθος του Φωτός
και της Ζωής.
Καθοδηγούμενος εκείνος τότε,
απο σοφία
και γνώση,
περνά απο τους άνδρες,
στον Διδάσκαλο της Ζωής.
Εκεί εκείνος μπορεί να ενοικεί
ως ένα με τους Διδασκάλους,
ελεύθερος
απο τα δεσμά του σκότους
της νύχτας.
Καθισμένοι
εν μέσω του άνθους της ακτινοβολίας
κάθονται επτά
Κύριοι απο τους Χωρο-Χρονους
(Space-Times)
πάνω απο εμάς,
βοηθούντες
και καθοδηγούντες
μέσω άπειρης Σοφίας,
στο μονοπάτι μέσα απο τον χρόνο
τα τέκνα των ανδρών.
Ισχυροί
και παράξενοι,
εκείνοι,
πεπλωμένοι (veiled)
με την δική τους δύναμη,
σιωπηλοί,
παντο-γνώστες,
έλκοντες την δύναμη της Ζωής,
διαφορετικοί,
κι όμως,
ένα
με τα τέκνα των ανδρών.
Αεί (Aye),
διαφορετικοί,
και όμως Ένα
με τα Τέκνα του Φωτός.
Φύλακες
και παρατηρητές
της δύναμης
των δεσμών του άνδρα,
έτοιμοι να τα λύσουν
όταν το φως (επίπεδο φωτός)
έχει επιτευχθεί.
Πρώτος
και περισσότερο ισχυρός,
κάθεται η Πεπλωμένη Παρουσία,
Κύριος των Κυρίων,
το άπειρον Εννέα,
πάνω απο τον άλλο απο καθένα
οι Κύριοι των Κύκλων ·
[(δεύτερη γραφή:)
Μετά
οι άπειροι Εννέα,
πάνω απο τους άλλους
του κάθε Κοσμικού κύκλου,
ζυγίζουν
και παρατηρούν
την πρόοδο των ανθρώπων.
Kάτω απο ΕΚΕΙΝΟΝ,
κάθονται οι Κύριοι των Κύκλων.)]
Τρίτος,
Τέταρτος,
Πέμπτος,
και Έκτος,
Έβδομος,
Όγδοος,
καθένας με την αποστολή του,
καθένας με τις δυνάμεις του,
οδηγών,
κατευθύνων
το πεπρωμένο του ανδρός.
Εκεί
κάθονται εκείνοι,
θαυμαστοί
και ισχυροί,
ελεύθεροι
απο όλο τον χρόνο
και χώρο.
Όχι απο αυτόν τον κόσμο εκείνοι,
και όμως
συγγενείς του.
Γηραιοί (Elder) Αδελφοί εκείνοι,
των τέκνων των ανδρών.
Κρίνοντες
και ζυγίζοντες
αυτοί με την σοφία τους,
παρατηρούν την πρόοδο
του Φωτός
μεταξύ των ανδρών.
Εκεί,
μπροστά τους
οδηγήθηκα απο τον Ένοικο.
βλέποντάς τον να να αναμιγνύεται
με το ΕΝΑ απο επάνω.
Τότε απο ΕΚΕΙΝΟΝ
ήλθε προς εμένα μία φωνή λέγουσα:
''Mεγάλος εί σύ (art thou),
Θωθ,
μεταξύ των τέκνων των ανθρώπων.
Ελεύθερος
απο εδώ και πέρα (henceforth)
απο τις Αίθουσες του Αμένθους,
Διδάσκαλος της Ζωής
ανάμεσα στα τέκνα των ανδρών.
Δεν θα γευτείς τον θάνατο
εκτός εάν εσύ το επιθυμήσεις,
θα πίνεις εσύ απο την Ζωή
έως το της Αιωνιότητας τέλος,
Απο εδώ και πέρα
για πάντα είναι Ζωή,
δική σου για παραλαβή.
Απο εδώ και πέρα
είναι θάνατος
στο κάλεσμα του χεριού σου.
Κατοίκησε εδώ
ή φύγε απο εδώ,
όταν συ επιθυμείς,
Ελεύθερος είναι ο Αμένθης
στον Ήλιο του ανδρός.
Λάβε ανυψώνοντας συ την Ζωή
με οποιαδήποτε μορφή συ επιθυμείς,
Τέκνο του Φωτός,
που έχεις αναπτυχθεί μεταξύ των ανδρών.
Διάλεξε συ την εργασία σου,
γιατι σε όλους θα πρέπει κόπος (labor),
και ποτέ να μην είναι ελεύθεροι
απο το μονοπάτι του Φωτός.
Ένα βήμα συ έχεις κερδίσει
στο μακρύ μονοπάτι προς τα επάνω,
άπειρο τώρα είναι το βουνό του Φωτός.
Κάθε βήμα που συ κάνεις
υψώνει το όρος ·
Ολόκληρη η πρόοδός σου
μακραίνει τον σκοπό/στόχο.
Προσέγγιζε συ (ye) πάντοτε
την άπειρη Σοφία,
πάντοτε μπροστά σου
θα απομακρύνεται ο σκοπός.
Ελεύθερος έχεις γίνει τώρα
απο τις Αίθουσες του Αμένθους
να περπατάς χέρι χέρι
με τους Κυρίους του κόσμου,
ένας με ένα σκοπό,
εργαζόμενοι μαζί,
φορείς του Φωτός
στα τέκνα των ανθρώπων''.
Τότε απο τον θρόνο του ήρθε
ένας απο τους Διδασκάλους,
παίρνοντας το χέρι μου
και οδηγώντας με
προς τα εμπρός
μέσα απο όλες τις Αίθουσες
της βαθιάς, κρυμμένης γης.
Με οδήγησε εκείνος
μέσα απο τις Αίθουσες του Αμένθους,
δείχνοντας τα μυστήρια
που δεν είναι γνωστά στον άνδρα.
Μέσα απο το σκοτεινό πέρασμα,
προς τα κάτω εκείνος με οδήγησε,
μέσα στην Αίθουσα όπου κάθεται
ο σκοτεινός Θάνατος.
Αχανής ως το διάστημα απλωνόταν
η μεγαλειώδης Αίθουσα μπροστά μου,
περιτοιχισμένη απο σκότος
μα ακόμη πλήρης φωτός.
Μπροστά μου υψωνόταν
ένας μεγάλος θρόνος απο σκότος,
πεπλωμένη επάνω του
καθόταν μία μορφή απο σκότος.
Σκοτεινότερη απο το σκότος
καθόταν η μεγάλη μορφή,
σκοτεινή
με μια σκοτεινιά όχι της νύχτας.
Μπροστά της τότε
σταμάτησε ο Διδάσκαλος, μιλώντας
Την Λέξη που φέρνει Ζωή, και είπε:
''Ω, διδάσκαλε του σκότους,
καθοδήγησε το δρόμο
απο Ζωή σε Ζωή,
μπροστά σου φέρνω
έναν Ήλιο του πρωινού.
Μην τον αγγίξεις ποτέ
με την δύναμη της νύχτας.
Μην καλέσεις ποτέ
την φλόγα του
στο σκότος της νύχτας.
Γνώρισέ τον,
και δες τον,
έναν απο τους αδελφούς μας,
οι οποίοι υψώθηκαν
απο το σκότος
μέσα στο Φως.
Ελευθέρωσε σύ
την φλόγα του
απο τα δεσμά της,
ελεύθερη άφησέ την
να καίει
μέσα στο σκότος της νύχτας''.
Υψώθηκε τότε
το χέρι της φιγούρας,
μπροστά ήρθε μία φλόγα
που αυξήθηκε καθαρά και λαμπρά.
Kύλησε πίσω γρήγορα
την αυλαία της σκοτεινότητας,
απο-πεπλώνοντας την Αίθουσα
απο την σκοτεινότητα της νύχτας.
Τότε αυξήθηκε
στο μεγάλο χώρο/διάστημα μπροστά μου,
φλόγα μετά τη φλόγα,
απο το πέπλο της νύχτας.
Αμέτρητες,
εκατομμύρια ξεπήδησαν
αυτές μπροστά μου,
κάποιες φλεγόμενες
προς τα εμπρός
ως άνθη πυρός.
Άλλες ήταν που εξέπεμπαν
μια αμυδρή ακτινοβολία,
ρέοντας ασθενώς
εκεί έξω στην νύχτα.
Μερικές έσβηναν γρήγορα ·
άλλες μεγάλωναν
απο μια μικρή σπίθα φωτός.
Καθε μια τους
περιβαλλόταν απο το δικό της
αχνό πέπλο σκοτεινότητας,
όμως φλέγονταν
με ένα φως άσβεστο.
Έρχονταν
και έφευγαν
όπως οι πυγολαμπίδες την άνοιξη
γεμίζοντας τον χώρο
Φως
και Ζωή.
Τότε μίλησε μια φωνή,
ισχυρή και ιερή,
λέγοντας:
''Αυτά είναι φώτα
που είναι ψυχές
μεταξύ των ανδρών,
που αναπτύσσονται
και σβήνουν,
υπάρχουσες ες αεί,
αλλάζουσες μα ζώσες
μέσω του θανάτου
στην ζωή.
Όταν έχουν ανθίσει σε άνθος,
φθάνουν στο ζενίθ
της ανάπτυξής τους
στην ζωή τους,
τάχιστα τότε εγώ στέλνω
το πέπλο μου της σκοτεινιάς
σαβανώνοντας
και αλλάζοντας
σε νέες μορφές ζωής.
Σταθερά
προς τα επάνω,
διαμέσου των εποχών,
να αναπτύσσεται,
να διευρύνεται ακόμη
μέσα σε άλλη φλόγα,
αστραποβολώντας
στην σκοτεινότητα
με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη
σβησμένη
και όμως άσβεστη
απο το πέπλο της νύχτας.
Έτσι αναπτύσσεται
η ψυχή του ανθρώπου
πάντοτε προς τα επάνω,
σβησμένη
μα άσβεστη
απο την σκοτεινότητα της νύχτας.
Εγώ,
ο Θάνατος,
έρχομαι,
μα και δεν παραμένω,
διότι ζωή αιώνια υπάρχει
μέσα στο ΌΛΟΝ (in the ALL) ·
μόνον ένα εμπόδιο,
εγώ στο μονοπάτι,
γρήγορα θα κατακτηθώ
απο το άπειρο φως.
Αφυπνίσου,
Ω φλόγα
που καις αεί εσωτερικά,
φλόγα βγες (flame forth)
και κατάκτησε
το πέπλο της νύχτας''.
Τότε
ανάμεσα στις φλόγες
μέσα στη σκοτεινότητα,
μεγάλωσε μία,
η οποία απώθησε την νύχτα,
φλεγομένη,
διευρυνομένη,
διαρκώς λαμπρυνομένη,
ώσπου στο τέλος
δεν ήταν τίποτε άλλο
πέραν Φωτός.
Τότε
μίλησε ο οδηγός μου,
η φωνή του διδασκάλου:
"Δες την δική σου ψυχή
όπως αναπτύσσεται
μέσα στο φως,
ελεύθερη τώρα
για πάντα
απο τον Κύριο της νύχτας".
Προς τα εμπρός
εκείνος με οδήγησε
μέσω πολλών μεγάλων χώρων
που ήταν πλήρεις
απο τα μυστήρια
των Τέκνων του Φωτός ·
Μυστήρια τα οποία
ο άνδρας ίσως ποτέ δεν γνωρίσει
έως ότου
και εκείνος,
επίσης,
γίνει ένας Ήλιος του Φωτός.
Πίσω
τότε ΕΚΕΙΝΟΣ με οδήγησε
μέσα στο Φως
της Αίθουσας του Φωτός.
Yποκλίθηκα τότε
μπροστά στους μεγάλους Διδασκάλους,
Κυρίους του ΟΛΟΥ (ALL)
απο τους κύκλους επάνω/άνωθεν
(from the cycles above).
Mίλησε ΕΚΕΙΝΟΣ τότε
με λόγους μεγάλης ισχύος λέγων:
''Συ έχεις γίνει ελεύθερος
απο τις Αίθουσες του Αμένθους.
Eπέλεξε συ το έργο σου
ανάμεσα στα τέκνα των ανδρών''.
Τότε μίλησα εγώ:
''Ω,
μεγάλε διδάσκαλε,
επέτρεψέ μου
να είμαι διδάσκαλος των ανδρών,
να τους οδηγώ
προς τα εμπρός
και προς τα επάνω
ώσπου εκείνοι,
επίσης,
να γίνουν φώτα
μεταξύ των ανδρών ·
απελευθερωμένοι
απο το πέπλο της νύχτας
που τους περιβάλλει,
φλεγόμενοι με το φως
το οποίο θα λάμπει
μεταξύ των ανδρών''.
Μίλησε σε εμένα τότε η φωνή:
''Πήγαινε,
όπως συ επιθυμείς.
Διότι έτσι είναι αποφασισμένο.
Κύριος είσαι συ
του δικού σου πεπρωμένου,
ελεύθερος
να λάβεις
ή να απορρίψεις
κατά βούλησιν.
Λάβε συ την δύναμη,
λάβε συ την σοφία.
Λάμψε ως φως
μεταξύ των τέκνων των ανδρών''.
Προς τα επάνω τότε,
οδήγησε εμένα ο Ένοικος.
Ενοίκησα εγώ ξανά
μεταξύ των τέκνων των ανδρών,
διδάσκοντας
και παρουσιάζοντας
μέρος της σοφίας μου ·
Ήλιος του Φωτός,
ένα πυρ
μεταξύ των ανδρών.
Τώρα
ξανά βαδίζω
το μονοπάτι προς τα κάτω,
αναζητών το φως
στην σκοτεινότητα της νύχτας.
Παρατήρησε συ,
κράτησε συ
και διαφύλαξε το αρχείο μου,
oδηγός ας είναι
για τα τέκνα των ανδρών.
[ΤΕΛΟΣ ΠΙΝΑΚΟΣ Β']
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου